Sprinkhaantje speciaal

Toen Pelle onlangs elf jaar werd stonden nichtjes Margot en Vera in de rij om hem allerlei cadeautjes te geven. Prachtige tekeningen, een blik snoep en ook iets dat hen van voorpret deed giechelen. M'n zus waarschuwde Pelle bij het uitpakken dat hij het niet leuk hoéfde te vinden. We werden steeds nieuwsgieriger.
Uit een museum in Leiden hadden ze lekkers meegenomen. Sprinkhanen en meelwormen, gefrituurd en in chocola: voor elk wat wils. Pelle griezelde en de nichtjes giechelden nog harder.
Geeft ons nog tien jaar, zegt Arnold van Huis (Wageningen Universiteit) en we vinden het doodgewoon om insecten te eten. We zullen trouwens wel moeten. Andere eiwit-leveranciers raken op. En de aarde raakt zo dichtbevolkt dat we geen ruimte genoeg hebben om al die koeien te herbergen die voor onze biefstukjes en hamburgers moeten zorgen. Bovendien zijn insecten lang zo'n aanslag niet op het milieu. Ze produceren geen lichaamswarmte, dus dat is lekker effectief eten, voor die beestjes zelf. Een koe vreet per kilo vlees zelf tien kilo andere eiwitten, bij veel insecten is deze conversiefactor (zo heet dat, zelf opgezocht!) maar 1:1. En eiwitten hebben we toch nodig.
In de tropen, of eigenlijk overal behalve in Europa en Noord-Amerika, is het heel gewoon om insecten op het menu te hebben staan. En heus niet alleen als rauwe boon die zoet wordt door de honger; men vindt het gewoon lekker. Er schijnen 1400 eetbare soorten te zijn, dus keus zat. Waar wachten wij kaaskoppen nog op? Waar je dobbers en goudvissen haalt, zijn ook meelwormen te koop. Of geniet eens buitenhuis: El Pequoño in Den Bosch heeft insecten op het menu.
Hier is de cheddar cheese original worm inmiddels beproefd. Als eerste door Margot van acht, met een nu bloedserieus gezicht. De sprinkhanen zijn ondanks de kruiderij van bacon & cheese wel erg herkenbaar en dat vormt een drempeltje dat nog genomen moet worden. De smaak van de wormpjes? Een mini-chipito met een beetje een, tja, melige nasmaak.