vrijdag 27 maart 2009

Kastje 185


'Ik heb maat 43'.
Inmiddels ben ik het al gewend, de treinconducteurs die commentaar geven op mijn breien. Vorige week nog iemand die geheel verbaasd was over mijn bamboe breinaaldjes (zijn woord: satéprikkers). Ik praat meestal een beetje mee en beloof natuurlijk grif om een paar sokken voor hen te breien.
'Ik zit hier wel vaker, kom over een week maar eens kijken of het af is.'

Gisteren was iets anders. De vrolijke conducteur, een midden vijftiger met rode muts, hippe bril en de nodige oorbellen, kwam met een heel verhalen over onderdelen van het uniform (jawel, de sokken), die niet meer verkrijgaar zijn. Dat hij zweetvoeten heeft en dat ik een bonnetje bij de sokken moet doen, en dat ik dan mijn geld terug krijg. Even later bracht hij zijn werkadres.
'Heeft u ook nog een naam?'
'Kastje 185.'
Zijn collega noemde hem Tom. Zelf zei hij meestal sukkel genoemd te worden. Toen vond ik dat de humor lang genoeg aan hem had gekleefd en deed ik zelf maar een duit in het zakje.
'Een sukkel? Dat ben ik, als ik straks met twee linkersokken aan kom zetten.'
Hij was even stil, en vroeg verbaasd:
'Maakt dat uit dan?'

Vanmorgen heb ik donkerblauw breigaren gekocht.

maandag 23 maart 2009

De wereld van de fictie

Een smoes is een verachtelijk ding. Te makkelijk, vaak doorzichtig en au fond achterbaks. De leugen om bestwil verdient wel punten. Deze mag doorzichtig zijn, en zo niet, heeft de kwaliteit die, zowel gebruiker als de aangesprokene, tevreden stelt. De Spanjaarden zeggen ook met zoveel – vrij vertaalde – woorden: “Ach, waar gebeurd is het misschien niet, maar ’t is een goed verhaal.

Soms zijn er momenten dat de waarheid ondanks alles de beste is. Zo bestaat er in de wereld van de betaalde arbeid naast het reguliere verlof de mogelijkheid geoorloofd afwezig te zijn als gevolg van bevallen, grote mantelzorgen, verhuizen, studie, divers lief&leed, pappa-/mammadagen en soorten bijzonder verlof waar ik nog niet op gestuit ben. Tel daar nog de arbeidsduurverkorting en de hier en daar gebezigde compensatieuren op, en het zou toch niet nodig hoeven zijn vaker bij het betaalde werk weg te blijven.

Behalve een dag als vandaag. Die vraagt om recht voor z’n raap.
“Zeg, ik kom vandaag niet.”
“Scheelt er aan?”
“Ik heb een goed boek.”

vrijdag 20 maart 2009

Steeds asocialer

In de week dat Sire een campagne start die ons erop opmerkzaam moet maken dat we met z'n allen steeds asocialer worden, overkwam me het volgende. Ik ben er de hele dag naar van geweest. Vooral omdat ik vermoed dat de mijnheer in de blauwe jas meende in de geest van de campagne te handelen.

Een volle trein nadert station Utrecht. Een achttal mensen dat het laatste kwartier op het balkon heeft moeten doorbrengen maakt zich klaar om uit te stappen. Een magere veertiger, in een blauwe gewatteerde jas wijst naar een krant op de vloer.
'Je laat wat achter, joh.'
Hij richt zich tot een bleke slungel van een jaar of achttien, met de dopjes van zijn I-pod stevig in zijn oren.
De veertiger knipt met zijn vingers vlak voor het gezicht van de jongeman.
'Hé, die krant! Je gooit 'm zo achter je neer.'
De jongen haalt vriendelijk kijkend een dopje uit zijn oor.
'Doe je dat thuis ook, zo je rommel achter je aan laten slingeren?'
De jongen snapt nu zo te zien dat het om de krant gaat. De trein remt. We waggelen wat op onze benen.
De jongen antwoordt, naar ik vermoed naar waarheid.
'Uh ... ja'.

(Het verhaal had nog alle kanten op kunnen gaan. Menig schrijver ziet voer voor menig plot. De waarheid is altijd bizarder dan het meest extreme verhaal, zegt mijn schrijfjuf.)

De trein is tot stilstand gekomen. De deuren zijn open. De veertiger beweegt zich achter de jongeman naar buiten. Tegen zijn achterhoofd geeft hij zijn laatste feedback.
'Dan wordt het tijd dat jij een nekschot krijgt.'

donderdag 19 maart 2009

Steekje los

Een digibeet zou ik mezelf niet willen noemen. Toch heb ik op het gebied van e-commerce nog wel wat te leren, getuige onderstaande acties.

A. Een Amerikaans breitijdschrift heeft precies dat patroon dat ik NU wil gaan breien. Online bestellen kan helaas niet omdat ik buiten de USA en Canada woon. Flauw zeg. Troostvoer moet worden gezocht. Nog wel even gemaild naar de firma: waarom mag ik jullie product niet in Europa krijgen?

B. Een Nederlandse breiwinkel online. Een knot dikke breiwol met 3 mm bamboenaaldjes wil ik ook wel. Prima troostvoer. Klikkerdeklik. De bevestigingsmail komt binnen. Zodra u het geld overgemaakt heeft, krijgt u de bestelling. Hmm, toch wel duur voor één bol en vijf naaldjes. Weet je wat? Ik maak niks over, dan sturen ze me ook niks. De behoefte aan troostvoer mag elders gevonden.

C. Een Britse boekwinkel online. Prachtige sokkenpatronen voor een koopje in een glossy boek. Ik val ook voor een tikje duur maar nog mooier boek met nog mooiere patronen. Klikkerdeklik. On its way. So far so good.

D. Dan krijg ik een mail van de Nederlandse breiwinkel. Wij zagen uw bestelling, maar wij kunnen niet zien of u al betaald heeft. In goed vertrouwen hebben wij het vandaag naar u op de post gedaan. O jee. Nou, betalen dan maar. Met zo’n doosje terug naar het postkantoor is ook zo’n gedoe.

E. Dan een mail uit de VS over het breitijdschrift. We maken graag voor u een uitzondering. Kom maar op met je gegevens, en wij sturen het graag naar je toe. Vandaag nog! Wat een vriendelijkheid, wie kan dat weigeren?

De dikke knot wol is inmiddels binnen. De boeken verwacht ik morgen; het tijdschrift volgende week.

zondag 8 maart 2009

Rozen verwelken

Iets, of iemand, of Iemand, of iets dat we toeval willen noemen schudt aan het leven om ons heen. We horen van relaties die geknapt zijn. Zij die beter leken zijn toch best wel ziek. De best wel zieke is het opeens heel erg.

Ik strijk de was, brei een sok, en spoor aan tot het leren van frans. Ondertussen eet ik met koekjes de donkere gedachten zwart.

We doen het met de laconiciteit van de liefde van het leven, als hij met de tondeuse 20 vierkante centimeter tot op de hoofdhuid afscheert.

We doen het met de rozen en de tulpen, afgedankt omdat hun mooiste tijd geweest is en het bloemenwater zo onwelriekend is geworden. Op weg naar de groene bak liggen ze in een mandje in de tuin. Ze lachen ons nog weken toe.
 

blogger templates | Make Money Online