dinsdag 10 januari 2012

Stofnest



Ze moet een jaar of 40 jaar zijn. Bij haar geboorte droeg ze de groene broek nog niet, en had ze zwarte, korte haren. Ze was een moetje. Voor de zeven- of achtjarige moeder was het nog een hele bevalling. Het kind werd beloond met het cijfer 6,5. Voor de jonge moeder, die bepaald niet uitblonk in handarbeid, een bevredigend einde van de worsteling. Toen nog geheten: pop. Ze mocht blijven, zonder naam. Langzaam werd ze dierbaar.

Een jaar of vijf later zat de jonge moeder in de tweede klas van het gymnasium. Na de brugklas wilde ze graag gymnasium doen, want - zo had ze op het voorkeurformulier gemotiveerd - dan heb ik tenminste geen tekenen meer. Helaas, handenarbeid moest nog een jaar gevolgd worden. Met een vrije opdracht. Voor de jongens: bouw een robot. Voor de meisjes: maak een pop. Thuis te doen. In eigen tijd.

De dag voor de inleverdatum werd pop achter het bed vandaan getrokken. Het geval kreeg eindelijk een broek. De mot zat in de haren, dat zou opvallen. Een nieuw kapsel werd aangemeten. Iemand suggereerde nog een nieuwe mond, of misschien zelfs echt een nieuwe pop maken voor de immers nieuwe opdracht? Daar was geen tijd meer voor, of te lui, of wat dan ook *)

De pop oogste lof. Een dikke acht compenseerde de 3,5 voor de gefiguurzaagde tekkel, die met de laatste gebroken zaagjes in de prullenbak was beland.

Het voelde als bedrog. Dus? Toch? Maar? En? Pop werd dierbaarder en dierbaarder.

(De eeuwige verloofde suggereerde rond pops 20ste verjaardag dat het tijd werd om afscheid van haar te nemen. Kan dat stofnest weg? No way, Jose!
Ze had eindelijk een naam. )

Stofnest mag mee naar het werk. Naar het leertraject voor de veranderaars. Als illustratie dat ik het kan. Ik, de brave poppenmoeder, de uitsteller, de handwerker tegen alles in. Ik kan het: fuck the system. Al heette dat in 1977 nog niet zo.
Helaas bleek ze onvindbaar, want het opruimen van de zolder was uitgesteld. Woede, of paniek, of wat dan ook *): deze kerstvakantie eindelijk ging ik de zolder op met papierbak en klamvochtige doek. Daar was ze, en ze mag nog steeds blijven. Jaren en jaren in die doos en toch nog die dankbare scheve lach. Niet alles hoeft te veranderen.

*) wat dan ook: nu nog even dit boek lezen, en ik weet hoe het komt.
 

blogger templates | Make Money Online