zaterdag 18 juli 2009

Terra cognita

Roger Federer is het eerste dat in me op komt. Aangeharkte openbare ruimte. Een straat in Lugano waar ik van had durven eten. Plastic sandaaltjes waarop ik door de sneeuw liep, 28 jaar geleden. De wolwinkel, door velen drie suisjes genoemd. Een grote klok, in Bern, op een rare straathoek. Een vieze zielige beer in een kuil. Het is het land waarheen de Von Trapps vluchten, de jongste op de rug van de vader. Chocola natuurlijk! Milka. Toblerone ook? Het land van vier talen. Van het nog nooit bewust gehoorde Retroromaans. Van een vignet om doorheen te mogen rijden. Van best dichtbij, in vergelijking met Italië of Zuid-Frankrijk. Ik weet dat er de hoogste bergen en de zuiverste lucht zijn. Dat er de prachtigste treintochten te maken zijn. Dat er gletschers zijn, waar ik niet op ga. Die snoepjes met al die kruiden op de verpakking, en raclette, kaasfondue en Werther's echte. Ik weet nog van een pension met gasten die binnen een paar dagen namen droegen als Claudius, en De Schommelstoel. Van een veldboeket, geplukt voor haar 47ste verjaardag.
We keren terug. Nieuwe herinneringen ophalen.

donderdag 16 juli 2009

woensdag 15 juli 2009

Vanitas vanitatum

Mijn hobby’s beleef ik passievol, en tijdelijk. Op het moment van het naderend hoogtepunt van de hobby zul je bij mij geen gehoor vinden dat deze hobby ooit niet meer zo’n grote hobby zal zijn. Toch dooft de liefde, vroeg of laat. Om plaats te maken voor een prachtige nieuwe Hobby.
Zo startte ik als één van de eerste in Nederland met bookcrossing. Mijn startpagina was het Nederlandse forum. Er ging geen week voorbij of ik liet wel één of twee boeken los. Broches maken, heb ik ook gedaan. Knippen en plastificeren. Wekenlang niets anders. Ik leerde nieuwe instrumenten spelen: trompet, hobo. Na een tijd of tijdje doofde de liefde, of kwam er een baby tussen. Ik kan zo nog zeker tien voorbeelden (drie dan: fitnessen, postcrossing, webloggen.) Alles is ijdel.
Eén van de geneugten van een Grote Hobby zijn de spullen die ervoor nodig zijn. Dat schaartje met die perfecte scherpe punt, alle werktuigen om zelf hoborieten te snijden, een kaartenmolen.
Op dit moment beleef ik een hyperbreiperiode. En net als altijd kan ik me niet voorstellen dat ook dit zal verflauwen, of zelfs stil zal komen te liggen. Dan is weer een deel van het overvolle huis voller geworden: met een zak vol resten wol, en naalden (met knop, dubbelpuntige, rondbreiers, bamboo).

Zonder veel zelftherapie accepteer ik mijn tijdelijke passies en de ontrouw die er op volgt. Ik heb maar één vraag: wat zullen de volgende Hobby’s worden? Dat ik opsta met een warme gedachte: Hoera! Ik mag weer …. Of dat ik een stedentripje maak en allerlei winkels afloop op weg naar: … Of dat er een verjaardag is en ik niet over mijn werk praat, maar natuurlijk over: ….

Pianospelen?
Italiaans?
Vliegeren?
Borduren?
Boekbinden?
Darts?

zondag 12 juli 2009

Praise the Lord

Ik kan me niet herinneren dat ik het eerder heb gedaan. Gewoon naar Leicester Square, zeggen wat je wilt en met een kaartje de deur uit lopen. The feel good event of the year riepen alle reclamebordjes langs de metroroltrappen me toe. Dat trok me. Lion King en zo nog een vijftal overbekende trekken vooral niet, moet ik zeggen.
't Is nog een hele happening, zo'n musical. Mien uit Assen en Jan met de pet uit Frankrijk, Duitsland, Nederland en vooral Amerika (US of I presume) zijn breed vertegenwoordigd. Ik probeerde mijn omgeving te blokken en mijn aandacht op het toneel gevestigd te houden. Op rij U, als ik goed tel rij 21, nog best een opgave. Het licht was fantastisch, het zingen meer dan okay, de verhaallijn zuigt, maar op die slak moetje geen zout leggen. Ik miste de actualiteit - waarom deed geen van de dansers/zingers nou even een moonwalk?

In het programmaboekje gaan de advertenties ervan uit dat je nu toch minstens óf in de Heer geraakt bent óf meer gospel wil horen. Dat laatste altijd, Heer, altijd. We can go to heaven. Tenzij daar ritmisch meegeklapt wordt door Mien en Jan.

zaterdag 11 juli 2009

Shop till you drop (2)


Eén van de aantrekkelijke kanten van London is dat het allemaal van die grappige kleine dorpjes aan elkaar zijn. Een soort zevenoog, of zo je smakelijker vindt, een margrietwiel - een brood dat we twintig jaar geleden op zaterdagochtend op de Nobelstraat in Utrecht kochten.

Ik metro'de en buste vandaag naar Putney en naar Angel. Zeven uur op de voeten met zo nu en dan even op het pluche zitten. Mijn teennagels zijn spontaan alle het vlees in gekruld, de kuiten geïmplodeerd en de rug een wrak, maar wat was het weer heerlijk, dat rondsjouwen. In volstrekt eigen tempo naar volstrekt eigen bestemmingen. (Had ik al verteld dat in Putney en Angel leuke wolwinkeltjes zijn?) En net als je denkt niet gelukkiger te kunnen worden, met een flinterdunne drizzle op mijn coupe dix doigts, kom ik een afgelegen Waterstones tegen en zijn de cadeautjes voor de zonen ook binnen.

En dan moet mijn 'feel good experience of the year' nog komen!

vrijdag 10 juli 2009

Met stip in de top 3 van lekker toetjes


White chocolate and ginger cheesecake served with a chilli toffee ginger sauce. Werkelijk onovertroffen. Stom genoeg had ik geen fototoestel bij me, maar het internet staat weer voor niets. Nooit geweten dat gember zo lekker kon zijn. Ik heb uitgebreid de complimenten gedaan. Niet echt nodig, want het was bij Wagamama, een keten, en dus overal dezelfde kaart.
Toen ik een minuut later de handenblower in het toilet gebruikte ging een loeihard alarm af. Ergens was brand. We stoven gedisciplineerd naar buiten. Ik was blij voor de bediening dat ik in ieder geval al betaald had.

In dit geval een kam


Je vergeet altijd wel iets mee te nemen.

Shop till you drop



Zaterdagmorgen had ik voor het shoppen bedacht. Met een plotseling vrije vrijdagmiddag waren de winkels te verleidelijk. Waterstones en die ene wolwinkel, door de Londense Stitch 'n Bitches hartelijk aangeraden. Morgen ga ik echt los. Dit is nog maar een beginnetje :-)

Nee heb je


Het is natuurlijk een flinke gok. Vorig najaar reisde ik naar Hummlebaek voor de overzichtstentoonstelling van Per Kirkeby in één van de mooiste musea die ik ken. Dezelfde tentoonstelling zou gaan reizen, en als eerste naar Tate Modern in London. Dat wilde ik wel weer zien. Achteraf luidt de wijsheid: dat kan alleen maar tegenvallen.
In oplopende volgorde van erg:
3. Er waren in slechts twee van de elf zalen bankjes. Toen ik voor één van de doeken op de grond ging zitten, werd mij verzocht om te gaan staan. Mijn 'no thanks' werd gelukkig wel geaccepteerd. De bankjes in de zalen 3 en 11 waren knullig geplaatst. Op geen enkele manier kan je recht voor een schilderij gaan zitten.
2. De bankjes waren er al een teken van, maar het geldt ook voor de rest van de tentoonstelling: het geheel was liefdeloos ingericht. De teksten zakelijk en summier, een oersimpele chronologische indeling, zonder enige motivatie. Het licht was goed en de verdeling over de muren aardig, meer lovends kan ik er niet over zeggen.
1. Maar het ergste was natuurlijk dat de tentoonstelling niet compleet was. Knippen in een overzichtstentoonstelling, dat kan alleen maar garant staan voor een debacle. Ik miste niet alleen mijn lievelingswerk (zie boven), maar kreeg nu iets voorgeschoteld dat ik met Grote Stappen Snel Thuis zou willen kenmerken.

Op zich wordt dit allemaal goedgemaakt door de rest van het museum, de onvolprezen museumshops (meervoud!), de wandeling over de northbank en de mileniumbridge er naar toe, en het nog steeds heerlijke wandelweer toen ik - uren eerder dan ik had verwacht - weer naar buiten kwam.Maar een beetje jammer was het wel.

Ramptoerist


Ik had al heel wat sirenes gehoord terwijl ik etage 5 t/m 1 van Waterstones snoot. Buiten zag ik waarom. Pikzwarte wolken kwamen voorbij drijven. Daar was ergens een megafik! Ik heb vijf minuten de ramptoerist uitgehangen, een fotootje gemaakt en ben toen maar weer doorgelopen, mijn eigen heilige vuur achterna.
In de wolwinkel kwam de buurman van yogawinkel de eigenaresse informeren. Een kantorenblok aan Dean street, had hij horen zeggen.

De o ja experiences

Vanmorgen, straks, na het ontbijt, het hoogtepunt van mijn reis. In ieder geval het doel waarom ik hier ben gekomen. De tentoonstelling van Per Kirkeby bezoeken in Tate Modern. Eenmaal in London zou ik het vergeten en bedenk ik: ik had ook moeten gaan als er helemaal geen tentoonstelling is. Wat een heerlijke stad is het toch. Twee aha-erlebnissen:


The underground, what a place to be. Ze zouden me vier dagen in het systeem mogen opsluiten. Ik reed al weer op the Circle, the Hammersmith, the Central en de Metropolitan line. Die laatste per ongeluk (O, wacht even, verkeerde kant op - geloof ik ...), maar dat geeft helemaal niks. Geen haast hebben en je laten leiden.

Om het hoekje van het hotel zit een supermarktje. Open van 7 uur 's ochtends tot 11 uur 's avonds. Vet handig. Dus moeten er crisps. De prawn flavour was op, maar ik kwam naar buiten met de onion&cheddar en de niet te versmaden thaise variant. With real ingredients!

donderdag 9 juli 2009

Stitch'n Bitch London




Zo zit je in hartje Zutphen temidden van mede-breisters en zo zit je twee avonden later in hartje London. Deze dames, gemiddeld zo'n 30 maar liefst, komen elke week op een andere plek bijeen. Wel altijd dicht bij een metrostation. Ahum, 't is maar wat je dichtbij noemt, tien minuten lopen. Gelukkig zijn alle Engelsen die ik de weg vraag overvriendelijk en brengen me tot aan de tafel van het café.

De overeenkomsten zijn groter dan de verschillen: we voelen aan elkaars garen, we bewonderen elk individueel product, we praten over andere hobbies, over maffe patroontjes, over onze mannen die gelukkig hele dure hobbies hebben (dat laatste was dan niet mijn onderwerp).

Mijn manier van breien wordt 'throwing' genoemd. Highly inefficient noem ik het. Ik word niet tegengesproken.

Dan zie ik een Noord-Londense (maar ze hoeft maar 5 kwartier in de bus te zitten, hoor) een sok breien. Is dat niet ....? En ja hoor, van de 12.000 sokkenpatronen die op Ravelry staan kozen Iris in ik dezelfde:


The cupboard under the stairs


Altijd fijn, alleen reizende gasten. Zo raak je als hotel je minikamertjes aan het einde van de gang nog eens verhuurd. Maar de ramen kunnen open en de badkamer is bijna nog groter dan de ruimte met het erg korte bed.

You cannot go wrong, zei de vriendelijke jongen bij het inchecken, toen ik naar het internet op de kamers informeerde. 't Is nog waar ook!

Alleen reizen geeft een heerlijk globetrotterig gevoel. In een paar uur door vier landen! De baas van de trein naar Brussel sprak haar mededelingen zelfs in vijf talen: Nederlands, Frans, Duits, Engels en als toetje Vlaams. De Fransen hebben geen eigen woord voor pickpockéts, maar de Vlamingen een prachtige: gauwdieven.

Ik kocht al een kaart voor drie dagen onbeperkt metro, tot ver buiten de stadsgrenzen. Helemaal niet nodig, maar 't voelt heerlijk, al die onnodige mogelijkheden. Even langs King's Cross, voor het gevoel ook nog naar Hogwarts af te kunnen reizen.

Het onderweg gelezen boek (de eerste helft) is aantrekkelijk. Een citaatje van pagina 37:
Later that night, she said,'Talk to me in Dutch', and I did. 'Lekker stuk van me' . I growled. 'On second thoughts,' she said, 'don't talk to me in Dutch'.

London by the hour


Ik beken: ik twitter nog niet.
Maar het thuisfront wil wel op de hoogte gehouden worden van mijn doen in Londen. De mobiel is een vrijwel onverwoestbare Nokia uit de vorige eeuw. Het 'vrijwel' komt langzaam in beeld. Laat het hotel nou gratis internet toegang hebben, op alle kamers!
Houd me hier in de gaten, de komende dagen, en reis met me mee.

zondag 5 juli 2009

Van de appel, de boom, en een mislukt beest


Ik kom uit de tijd dat de meisjes handwerken kregen en de jongens handenarbeid. Ik stuntelde wat in de rondte met haaknaalden en merklappen, terwijl ik de jongens bezig hoorde met zaag en hamer. Op de middelbare school was iedereen weer gelijk, maar toch niet helemaal. De jongens moesten een robot knutselen. De meisjes een pop. Ik leverde mijn gebreide meterlange pop in die ik op de lager school nog gemaakt had. Daarna moest er een tekkel gefiguurzaagd, en daartoe kregen we maximaal tien figuurzaagjes van school. Was je dan nog bezig met zaagjes laten breken, dan moets je vijf cent per zaagje betalen. Toen de tekkel klaar was moest ik ƒ3,95 afrekenen.
Toen ik aan moest geven in welke tweede klas ik graag geplaatst wou willen worden kruiste ik gymnasium aan en motiveerde dit met omdat je dan geen tekenen en handenarbeid meer hebt.
De oudste gaat met vooral zevens en achten, en zelfs met negens, over naar de vierde klas van het gymnasium. Veel geleerd heeft hij niet, bekent hij nu, nu alles achter de rug is. Er was wel iets met klei die niet deugde en een beest dat eigenschappen moest hebben maar dan anders. Zijn prachtige lijst wordt gesierd ontsierd met een 5 voor handvaardigheid.

De jongste stond voor de onmogelijke opgaven in de laatste drie maanden meer onvoldoendes weg te werken dan zijn hand vingers telt. Voortschrijdende gemiddeldes, ook dat nog. Veel buikpijn leverde wiskunde op, en latijn. En ook frans, en nederlands. Eigenlijk alle vakken wel (behalve engels, zal hij nu willen dat ik schrijf). Maar de meeste buikpijn leverde handvaardigheid. Nog in de laatste weken moest er een mislukt beest worden gepapiermasjeet. We helpen hem met het logboek. Dan blijkt dat het mislukt beest een creatie van Niki de Saint Phalle zou moeten voorstellen. Dankzij postcrossing heb ik wat kaarten die de collage kunnen sieren. Die vallen bij juf goed in de smaak. Maar het beest blijft mislukt.
Frans en latijn worden stralend opgehaald, alle magere zesjes worden overtuigender. (Engels blijft geweldig.) Wiskunde net niet, maar niet erg. Resteert handvaardigheid. Anno 2009 mag je over met een 4 voor handvaardigheid.
 

blogger templates | Make Money Online