dinsdag 29 augustus 2006

Thuisbios

Weer of geen weer: kinderen vermaken zich in de vakantie altijd opperbest. Althans de onze. Gisteren kwamen we thuis van ons werk. Een memorabele dag, want het uiterlijk van de oudste is voor de komende twee jaar gewijzigd. Een beugel siert zijn bovengebit. Ik ben niet on-trots dat ik achter mijn eigen kiezen heb gehouden hoe hij er op gekomen is voor groene brackets te kiezen.
De jongste vroeg ook aandacht. Hij had een thuisbioscoop in elkaar geknutseld. En zoals we hem kennen, met altijd goed open ogen en oren, was het tot in de details in orde. Een heus programma, met aanvangs- en (hoe handig!) ook eindtijden laat zien dat we de komende vier dagen geen buitenlucht nodig lijken te hebben. Kaartjes bemachtigen is nog even een klusje. Er dienen punten verzameld. Deze punten heeft hij op allerlei plaatsen in het huis verspreid. Gelukkig had ik er gisteren al twee gevonden en heb ik samen met de filmhuisdirecteur zelf, de openingsfilm bekeken. Ik mocht tussendoor zelfs nog het journaal zien. Waar vind je dat!? Ook in ander opzicht is het een prima filmhuis: de interessantste films draaien net als je er niet bent ...

donderdag 24 augustus 2006

Al is de leugen nog zo snel ...

"Hoe was je voetreis naar Istanbul?" informeerde een stille lezer/collega liefjes.
Zut alors, ik heb dus wél gevlogen dit jaar! Een verhaal over een aflaat met een leugen. Dat durf je toch alleen per ongeluk. Per omgaande heb ik dit weer goed gemaakt bij klimaatneutraal reizen. En om niet kinderachtig te zijn heb ik alle gassen gecompenseerd, dus niet alleen CO2. Ter geruststelling van alle bomen kan ik nog melden dat ik deze vliegreis dermate onprettig vond dat ik me heilig voor heb genomen dit vervoermiddel voorlopig niet meer te kiezen.
Maar evenzogoed: voor € 16,82 is mijn geweten weer kraakhelder.

maandag 21 augustus 2006

Nummer 100

Na een krap jaar webloggen is dit mijn 100ste post. Toen ik een jaar geleden begon had ik geen flauw idee hoe het zich zou ontwikkelen en hoelang ik het vol zou houden. Al met al ben ik erg blij met mijn probeersels. De beslissing hier niet te simmen of te schelden is een beste geweest. Er valt zoveel te genieten ondanks domheid en kortzichtigheid.
Gaandeweg werd ik me meer bewust van de lezers. Sommigen geven regelmatig commentaar op de weblog zelf, anderen IRL, van weer anderen weet ik dat ze lezen maar hoor ik zelden iets. Ik blijk het allemaal best te vinden. Mijn onderwerpskeuze wordt er niet of nauwelijks door beïnvloed. Mijn taal misschien iets, maar niet zo dat ik me schrijvend op de vingers gekeken voel.
Ik ben nog lang niet opgedroogd (zo ook niet de tent na een week Elp, maar daarover dus niet hier). Ik verheug me op de volgende honderd.
Voor deze keer dan: de Lezer zij gegroet!

Aflaat na uitstoot


Bijna twee jaar rijd ik nu auto. En hoewel ik er nog geen heb aangeschaft, veroorzaakt 100 dagen per jaar huren toch flink wat schuldgevoel. Was ik hier niet ooit tegen, deze milieuverpestende mobiliteitsdrang?

Ik trof laatst een advertorial over klimaatneutraal vliegen en rijden. Vliegen heb ik het afgelopen jaar niet gedaan, autokilometers gemaakt wel. Ik ben met de billen bloot gegaan en ontving het volgende oordeel:

"Uw autogebruik veroorzaakt een co2-uitstoot van 2.22 ton per jaar. Om deze uitstoot op te nemen moeten 110 bomen een jaar lang groeien. "

Gelukkig biedt deze site ook genezing. Voor €34,34 heb ik mijn uitstoot gecompenseerd. Ik heb het per omgaande overgemaakt. En ziehier, mijn eerste aflaat.

In bars en in bodega's

(foto: Jeroen)

Jaren geleden had het stafcabaret van het Geografisch Insituut in Utrecht een liedje over het tegenkomen van bekenden op vakantie.
Ik herinner me nog een flard van het reffrein.

Daar gaat weer zo'n collega!
In of ik nou naar zee ga
of met safari mee ga.
In bars en in bodega's
je ziet ze altijd.

We namen de engelse rondleiding in de Falun kopermijn deze zomer. Braaf om precies half één aanwezig bleek ons gezin het enige dat zou deelnemen. Zestiger Olle vond het wel leuk, zo'n geïnteresseerd klein groepje.We hesen ons in oranje capes, zetten een dito helm op en daalden per lift af naar zestig meter onder de grond. Zeven graden boven nul, veel duisternis, gedrup langs de wanden, al snel kleiachtige sporen aan schoenen en broekspijpen: ook zonder de toelichtingen en anecdotes van Olle had ik het gevoel dat er een herinnering werd geboren, zoals we daar in ganzenpas achter hem aan liepen. We mochten zelfs een stukje van een gang in die nog niet voor toeristen was geopend.
Na een minuut of twintig - we kregen net het verhaal van petrified Pete te horen - kwam uit een gang die we nog niet hadden gezien een collega-gids tevoorschijn. Ze wisselde wat zinnen zweeds met onze Olle en kondigde toen in het engels ons de komst van 'a few late people' aan. Tuurlijk, jammer, maar kom er bij. In het schemerduister kwamen twee grotere en twee kleinere, ook allen met oranje helm en poncho, onze kant op. Pas toen in een kakkineus engels aan Olle werd uitgelegd waarom ze hem gemist hadden, boven, herkenden Jeroen en ik tegelijk wie dit waren. Onze vrienden Jan en Jessica en hun jongens. Wie durft me nog een keer uit te leggen dat toeval niet bestaat?

Snus

Het zag er aantrekkelijk uit: de ronde plastic blikjes in koelvitrines nabij de kassa. Cool design, hoge aaibaarheidsfactor. Daar zou vast iets lekkers inzitten. De informatie op de zijkant bood niet voldoende informatie. General. Original portion. Dat soort woorden. Ik denk door het woord portion dat ik op het kaviaarbeen werd gezet. Niet voor niets is dat spul in Zweden in elke supermarkt volop te krijgen. En ook omdat een blikje maar 25 SEK kostte (omgerekend een kleine € 3) deed ik een impulsaankoop bij de campingwinkel.
Aangekomen bij de tent pakte ik alvast een lepel. Dit werd genieten! Het dekseltje bovenop leek nep. Er verscheen slechts een holte in de eigenlijke deksel, die er in het geheel afgewurmd diende te worden. En toen werd me duidelijk - ik rook het nog eerder dan dat ik het zag - wat er werkelijk inzat. Pruimtabak. In een soort mini-theezakjes verpakt. De geur is om te kotsen. Ik ben de beroerdste niet. Slakken, oesters, kikkerbillen, kalfshersenen: het is mijn huig allemaal al gepasseerd. En strikt genomen hoeft (moet?) pruimtabak niet eens doorgeslikt, maar No Way dat ik dit ga proberen. Die lucht! De holte in de deksel begreep ik nu ook: daar kan het spul in bewaard worden, zoals mijn vriendinnetje tijdens het middageten haar kauwgom op de vensterbank veilig stelde.
Snus (prachtig woord!) kan niet zomaar aangeschaft worden, anders dan in Zweden zelf. Intrigerend. Het zal wel met douane-voorschriften te maken hebben. Maar mooi dat ik een blikje heb. Liefhebbers mogen zich melden. Het is tot negen oktober op z’n best. Maar ook in Zweden wordt u gewaarschuwd: Denna tobaksvara kan skada din hälsa och är beroendeframkallande.

zondag 20 augustus 2006

Mislukte Loesje (uit Elp - zijproduct)

Eerste poging tot theaterdialoog (uit Elp)

[Rita en Bas vullen voor het eerst samen het belastingformulier in. Digitaal. Allebei gescheiden. Bas heeft twee kinderen die niet bij hem wonen.]

Rita:
Schuif eens een stukje op, ik kan zo niet lekker typen.

Bas:
Zal ik het doen?

Rita:
Nee, 't gaat toch goed?

Bas:
Okay. En dan hier invullen hoeveel ik voor Denise en uh..dinges..Bradley kwijt ben.

Rita:
Maar dat klopt niet, joh, jij bent niet de opvoeder.

Bas:
Ach, wie weet dat nou? Ik wil wel wat terug voor al dat gedoe.

Rita:
Kijk, hier staat het: "Aanvrager zorgt voor meer dan 50 procent van de tijd voor wettige kinderen jonger dan 27 jaar".

Bas:
Die regels interesseren me niet. Wie controleert dat nou?

Rita:
Ik vind 't niet kloppen.

Bas:
Wat maakt jou dat nou uit? Het zijn toch míjn kinderen?

Rita:
Ja, hállo. We vullen het wel samen in. En, hoezo jouw kinderen? Je hebt ze zit jaar precies twee keer gezien.

Bas:
Lieverd, wat is er? Waar gaat dit over? We zijn een belastingformulier aan het invullen. Jij sleept er weet ik niet wat bij.

Rita:
Ik sleep er niks bij. Jij wilt kinderen verzinnen die je niet eens hebt.

Bas:
Ik heb geen kinderen? Natuurlijk heb ik kinderen!

Rita:
Die je nooit ziet.

Bas:
Dat is niet mijn keuze.

Rita:
Dat betwijfel ik ondertussen wel een beetje, Bas. Weet jij nog wie er gisteren jarig was? Nou?

Bas:
...

Rita:
Uh-dinges-Bradley, die was jarig. En heb jij daaraan gedacht? Nou? Nou?? Nee, hè? Heb je een kaartje gestuurd, opgebeld, cadeautje gekocht?? Nee, hoor. Mijnheer heeft gewacht op de derde zondag van de even maand. Z'n bezoekdag. En deze keer - hoera! - een keer geen reden gevonden om niet te hoeven gaan.

Bas:
Rita, lieverd, dat zijn toch niet jouw problemen. Het enige dat ik van je vraag is om zo nu en dan een dagje met ons naar de dierentuin te gaan.

Rita:
Wat mijn probleem is, Bas, is dat jij zonder kinderen kunt leven, jouw eigen vlees en bloed. En dan opeens, als het om geld gaat, dan heb je zo opeens nodig. Nee, niet nodig, dan komen ze je uit. Heb je er gemak van. Ik word hier heel ... heel ...

Bas:
Zal ik in plaats van naar de dierentuin dan naar de uroloog?

Rita:
Laat mijn kinderwens hier buiten, verdomme! Ik heb voor jou gekozen, je doorgeknipte zaadleiders inbegrepen. Ik ben verliefd geworden op een man met een plan, met een leven dat soepel liep. Nu zie ik dat jij je leven soepel laat lopen door mensen - je eigen kinderen ...! - opzij te schuiven.
Ik schrik hier van, Bas.

Bas:
Ja. Nou. Sorry. Dat belastinggedoe werkt een beetje op onze zenuwen. Zullen we het morgen afmaken?

Rita:
... Ik vertel jou dat ik van je manier van leven schrik. Ik, de vrouw op wie je verliefd bent. En jij wijt het aan belastinggedoe?

Bas:
Dat is het toch ook?

Rita:
Bas, ga je nog met me praten? Of schuif je mij ook opzij?

Bas:
Vul hier dan maar niks in.

[Rita slaat met twee vuisten op het toetsenbord en verlaat de kamer.]

Bas: [leest van het scherm]
Ongeldige invoer.

Elp, 13 augustus

Schoolreisje


Na een halve dag in een oude bus in de regen kwam iemand op het idee de chauffeur om een wisser te vragen. Tot die tijd waren vooral mouwen en sjaals gebruikt om het condens van de ruiten te vegen. Een excursie voor geografen in opleiding verdroeg zich slecht met het ontbreken van uitzicht.
De derde dag werd er een tweede wisser gekocht, zodat elke paar minuten de ramen althans aan de binnenzijde van vocht konden worden ontdaan.
Na vijf dagen was de halve groep verkouden, na een week iedereen. Een prijs werd uitgeloofd voor degene die het honderdste pakje zakdoeken uit de gezamenlijk aangeschafte voorraad kwam halen.
Na nog een dag werd het programma aangepast. Wandelingen, lezingen en veldwerk in de open lucht werden uit het programma gehaald. Uit armoe kwamen er zelfs toeristische elementen voor in de plaats.
De geur van vijftig natte jaargenoten in een roquefort-kelder is toch een dierbare herinnering.

Elp, 14 augustus

zaterdag 19 augustus 2006

Zonder titel uit Elp (2)

Hier zou ik kunnen slapen.
Deze greppel in dit heitje wordt mijn bed.
Ruim een halve meter breed, drie lichaamslengtes lang.
Modder en gras als matras. Deze ruimte te delen met het lange dunne gras en de kiemplantjes.
Een torretje is er al te gast. Het kruipt over een zacht wiegende steel. Een worm heeft z'n huis onder half vermolmde bladeren. Ook hier nog een verdwaald rood besje, verloren door een te gulzige vogel.

Dan rol ik met een zwoele windvlaag mee, loom de diepte in. Ik pas precies.
De zeggehalmen die lang uit de greppel komen, draaien slome rondjes. De blauwgrijze lucht verschiet naar warme kleuren als ik mijn ogen sluit.
De geur van verse aarde strijkt neer op mijn wangen en voorhoofd. Een ekster in een nabije boom hoort alleen zichzelf.
Hier ga ik slapen, eeuwig slapen.

Elp, 17 augustus

Zonder titel uit Elp (1)



- Goedemiddag.

- Goedemiddag.

- Lukt het vandaag een beetje?

- Jawel. Hier meestal wel.

...

...

- Houdt u van wijn?

- Nee, maar ik vind groene flessen het mooist.
Wilt u een stapje opzij doen? Ik ga gooien.

- Heeft u al eens een antwoord gekregen?

- Mijn flessen spoelen weg, nooit aan.

- Maar er zit ook niets in!

- Ze komen toch niet aan.

Elp, 18 augustus
 

blogger templates | Make Money Online