zaterdag 28 februari 2009

De zelfkietel

Wilskracht schijnt na zes weken wel op te zijn. Dus stoppen met roken, of andere verslavingen aan de wilgen hangen kan niet op wilskracht. Zeggen ze. Nieuwe gewoontjes laten sluipen in je dagelijks leven en je wordt vanzelf een bezitter van schone longen / nuchter van de ochtend tot de avond / slank en woest aantrekkelijk.

Ik voeg er nog een leefregel aan toe. Beloon jezelf voor goed gedrag. Dus ben ik een week braaf met de calorieën, beweeg ik wat extra en houd ik van mezelf? Hup, naar de kralenwinkel om een bedel te kopen. Maar ik doe het fout. Ik beloon niet mijn goede gedrag, ik beloon die suffe kilo's vet die me van het lijf vallen.

So be it. Ik draag ze met trots!

dinsdag 24 februari 2009

Maar hoe zit het met het aanpassingsvermogen?


De werkzaamheden worden goed tot zeer goed beoordeeld op de punten:
ambitie, creativiteit, leervermogen.

Op de volgende competenties is voldoende gescoord:
beheersing operaties, resultaatgerichtheid, informatieanalyse .

Op de volgende competenties is positieve ontwikkeling mogelijk:
accuratesse, innovativiteit, kostenbewust handelen.

Sociaal en toch alleen

Asociaal ben je zeker niet. Benen op de bank, daar doe je niet aan. Je sodemietert je plankje niet in de stoel van de voorzitter, maar vleit het terug in de daartoe bestemde gleuf. Je zwijgt in een stiltecoupé en gebruikt de prullenbak waar deze voor bedoeld is. Je ergert je een rotje aan mensen die de stoel naast zich invaseren met jassen, sjaals, tassen, laptops en dan als de vermoorde onschuld omstandig en zuchtend de plek weer vrij maken.

Toch zit je het liefst alleen op een tweezitsbankje.
Hoe dit zo lang mogelijk vol te houden zonder te morrelen aan je waarden en normen? Tien tips voor het moment suprème: tijdens de binnenkomst van de medepassagiers. Met drie of vier tegelijkertijd actief is jouw buurstoel één van de laatste die bezet gaat worden.

1. Zit je links, sla dan je linkerbeen over je rechterbeen. Zit je rechts, dan rechts over links. Het hoge been hangt met de voet voor de lege stoel.
2. Hou je jas aan.
3. Doe de tussenleuning naar beneden en laat je elleboog vijf centimeter over de lege stoel hangen.
4. Eet.
5. Brei.
6. Heb overgewicht.
7. Doe druk met stapel papier en pen. Mompel zichtbaar (maar onhoorbaar - zie boven).
8. Ga niet aan het raam zitten, maar neem de stoel aan het middenpad.
9. Rek je langzaam en geconcentreerd uit.
10. Vermijd oogcontact.

En wanneer iemand naast je neer ploft, kijk je vriendelijk opzij en groet een bij het tijdstip van de dag passende groet. Wanneer iemand vraagt "mag ik hier zitten?", kijk je verbaasd op en met een glimlach antwoord je "natuurlijk!".

maandag 23 februari 2009

Over Steken (1)


In laarzen pas ik dan wel niet, maar dat wil niet zeggen dat mijn onderbenen versiering moeten ontberen. Ik kocht twee bolletjes puur synthetische garen, gewoon omdat ik de jongen achter de stand sympathiek vond, en de kleur oranjegoud wel aardig. Thuis bleek het een vrij lelijke pluizige draad. Maar in een experimenteerfase mag er veel.

Dus zie hier, met behulp van de rondbreinaald: de beenwarmer.

zaterdag 21 februari 2009

Virus


Ik ben besmet en niet zo'n beetje. "Leuk om over te schrijven", en dus naar de Handwerkbeurs. Mooi niet dus. Portemonnee schoon leeg; voor minstens acht projecten garen* in huis.
Het eerste project is af. Een sjaal. Door mij nu genoemd de lisdodde, naar de vorm van het frummeltje tussen de breidraadjes.

*Ik zeg geen wol meer. Of netjes katoen, als het geen wol maar katoen is. Nee, net als de andere zieken gebruik ik vanaf heden het woord garen.

zondag 15 februari 2009

Ulrike

Het moet liefde zijn geweest. Of verliefdheid. Totaal bevangen (is dat een germanisme? dat zou passend zijn) was ik van haar. Ze was uit hetzelfde geboortejaar als mijn moeder, maar ik vond haar hipper dan zelfs mijn hipste jongste tante. Ze streed voor een goede zaak, zoveel begreep ik wel als er in de zitkuilen tussen de macramé-werkjes over gesproken werd. Op school lag de zaak genuanceerder, en ook het Journaal liet nare beelden zien. Ik was 12 jaar en ging voor de waarheid van sommige ooms en tantes. Mijn eveneens plotseling ontloken liefde voor het socialisme verblijdde zich in deze waarheid: het lonkend perspectief van een solidaire maatschappij. En wat was ze mooi.

Toen ging ze dood. In de gevangenis, waar ze zat voor moord. Ze had zichzelf opgehangen. Ja ja, zeiden de tantes.

dinsdag 10 februari 2009

Mag-ie afzwemmen??


In de trein tussen Amersfoort en Apeldoorn, in een mobiele telefoon, om even na zes uur.

"Echt waar?
Jongen wat geweldig!
Jongen wat goed.
Geweldig!
Wat goed jongetje.
Nou!
Goed, hoor!
Jongen, toch.
Knap, hoor.
Wat goed van je!
..... "

Alles uitschrijven zou niet meer geloofwaardig zijn, maar geloof me, dit ging twee minuten nog zo door. Een vrolijke kwettertje klonk aan de andere kant, maar hij kwam er nauwelijks tussendoor. De moeder - het moet de moeder zijn geweest - klonk heel lief en heel blij. En zeer trots. En zeer hard.

Nu maar raden wat haar kind zo goed gedaan heeft. Balen dat ik niet zoveel lef had als de man in de Bugatti-reclame.


zaterdag 7 februari 2009

Geestreizen

Waar gebeurd, overdag:
* Op het station springt iemand nog net op tijd de tram in.
* Ik toon drie collega's mijn kleurenwaaier.
* Ik mail een foto van mezelf naar een journaliste. Natuurlijk door Jeroen genomen, deze foto.
* In Parijs, alweer anderhalf jaar geleden, bedachten man, zonen en ik een metrospel. We hebben het er nog bijna wekelijks over.
* We zijn over de vakantie aan het brainstormen: interrail is één van de opties.
* Diep in gedachten zit ik met twee collega's over een schema gebogen. Ik schrik me wezenloos van een deur die open gaat. De collega naast me troost me door over mijn arm te strijken.

Dit maakt mijn geest er 's nachts van:
Met man en kinderen ben ik in een stad met een nieuw stukje metro. 't Is een klein rondje, waar bijna constant een metro aan het perron verschijnt. Op de wegwijsborden is het rondje het mooiste turquoise dat ik ooit gezien heb. Drie van ons nemen een trein, nummer vier de trein er net achter. Zaak is op een perron een tableau vivant te vormen, dat gefotografeerd wordt door ons zelf. Degene in de achtervolging moet dit zien en op het juiste station uitstappen. Ik voel een heerlijke spanning als ik nonchalant sta te poseren tegen een ondergrondse pilaar. Dan ga ik naast een zwerver zitten die zich als een kopjes gevende poes tegen mijn bovenarm vlijt.
Nog net op tijd springt Jeroen de trein uit. Hè? Hij nam toch de foto?

vrijdag 6 februari 2009

Tauwtrekken



De firma Tauw zoekt nieuwe medewerkers. Naarstig, zo maken zij de indruk. Op mijn werkadres kwam deze "reclame" binnen. Tauw weet niet of ik een mevrouw of een mijnheer ben, maar het maakt niet uit: ik word van harte uitgenodigd om bij hen te komen werken.
Ze zijn - zo blijkt uit de flyer - nu een zeer dun mevrouwtje. Zestig centimeter meet haar tailleomtrek. Da's in broekentermen nog geen 24 inch wijdte, kledingmaat 32. Da's bijzonder weinig. Dit poppevrouwtje zoekt versterking!
Ik wil natuurlijk helemaal niet uitdijen. Hallo, ik ben net de nodige centimeters kwijt. Stralend op weg naar dat gezonde gewicht, met bijbehorende taille van een inch of 30, kledingmaatje 40. Maak me gek!
Tamelijk brutaal ook, om bij één van de opdrachtgevers te flyeren. Dan opteer ik liever voor de persoonlijke afspraak in een onpersoonlijk snelwegrestaurant.

Erger dan dit alles is het 'cadeautje' dat in de envelop meegestuurd wordt. Een rolmaatje. Alsof dat ons over de streep gaat helpen. 22 gram plastic. Hoeveel lui zijn benaderd? Tweeduizend? Als het nog meer is wil ik het niet weten. Da's 44 kilo afval.
Welke producten levert Tauw ook al weer. Waren dat geen milieueffectbeoordelingen?

zondag 1 februari 2009

Verandaleed


Ik was terecht bezorgd dat het niet zo goed met hen gaat.

Klemtoon


Sint schonk het huishouden een scheurkalender. Die van Onze Taal. Elke dag een taalpuzzeltje, een wetenswaardigheid, ethomologisch of whatever, over leenwoorden of zo. Steevast ingeleid door een vraag op de voorkant van het blaadje, onder de datum.
Laatst ging het over vreemde klemtonen. De portee weet ik niet meer, maar de volgende anecdote kwam weer boven.
Ik studeerde in Amsterdam. Op de dag van mijn afstuderen werd de OV-studentjaarkaart afgekondigd; ik deed het nog met strippenkaarten. Daar deden we zeer zuinig mee. Met plakbandjes werd de levensduur verlengd. Een controle zou het niet overleven, maar een chauffeur wilde wel eens missen dat hij op plakband in plaats van op papier stempelde, en dan veegden we de stempel er weer netjes af. Klaar voor de volgende keer.
In tram 1 was het, vermoed ik, dat ik een keer buiten het centrum kwam en niet de gebruikelijke twee, maar zelfs drie strippen af moest stempelen. Mijn strippenkaart had geen plakband, ook dat nog. Het Hoofddorpplein was de zonegrens en ik moest een paar haltes verder. Grijs rijden dan maar, met een stripje te weinig.
Helaas, controle.
Ik besloot in een moedige bui de vermoorde onschuld te spelen. Ongetwijfeld ingegeven door monetaire paniek. Waar zou ik in vredesnaam een boete van moeten betalen?
"Echt waar, de zonegrens al gepasseerd? Hoofddorpplein, zegt u? Ik ken Amsterdam helemaal niet. Ik moet naar het Surinameplein, ik dacht dat daar de grens wel lag."
De controleur liet me er mee weg komen, en draaide zich naar de volgende inzittende. Een man achter mij merkte op, voor mij én de controleur hoorbaar:
"Als je Amsterdam niet kent dan zeg je SuriNAmeplein en niet SurinamePLEIN."
 

blogger templates | Make Money Online