woensdag 22 maart 2006

Ingeburgerd

In het provinciestadje lijkt inburgering geen onderwerp. De mensen die op zaterdag over de markt lopen zijn wit en blond. De kaaskop zou hier uitgevonden kunnen zijn. De Vietnamese loempia is het meest exotische dat hier te koop is. De man die opduikt tussen de kraampjes valt op. Niet alleen door de kleur van zijn huid en haar. Ook zijn niet erg soepele tred en zijn bijna botsingen met klanten en koopwaar trekken de aandacht. Fysiek gebrek? Medicijngebruik? Dronken? De omstanders wijken uiteen en kijken hem na.De man in djellaba, zwaaiend met een rieten mand, kijkt terug. Een scheve lach trekt over zijn gezicht. Dan schalt zijn zware stem over het plein: "Ik ghou-ou-ou van Ghoooooolland!

(ingezonden voor ik@nrc.nl op 22 maart 2006)

zaterdag 18 maart 2006

Tikkie met verlossers

Jan Rot heeft de Matthäuspassion van Johann Sebastian Bach in het hedendaags Nederlands vertaald. "Hertaald" noemt Rot het. Ik ken het werk van Bach inmiddels zo goed dat ik door het boek bladerend alle nieuwe woorden, op muziek, tot me kan nemen. De uitgave is zoals je zoiets moet doen: het klavieruitreksel van Peters, waaruit al die koren hét zingen, maar nu met de Nederlandse tekst eronder.
Ik ben diep onder de indruk geraakt. Natuurlijk hoorde ik al mensen die fel tegen 'zoiets' zijn. Zangers die uitgenodigd waren om het werk uit te voeren weigeren hier en daar. In Trouw staat een complete en mooie recensie. Elders trof ik een zo ongenuanceerd schrijven, zelfs zonder dat er een noot gehoord was, dat ik die niet de eer gun hier aan te halen.
Ik ben zeer enthousiast. Dag prachtmens, rust nu zacht! voor 'Mein Jesu, gute nacht', het voelt gewoon goed. Wat voor mij scheelt is dat Cé, vriendin Marleen en ik in 1990 de melodieën al flink gebruikt hebben om andere tekst onder te zetten. Die heel wat wereldlijker waren dan waar Jan Rot voor zwicht. Zo werd het een-na-laatse koor een ode aan het bruidspaar: "Annette en Jan!" Het opferlamm werd genoten in Blaricum in 't Gooi en zo zaten er nog wel wat profaniteiten in.
Terug naar Rot. Oprecht vind ik het jammer dat de koralen, zoals hij zelf zegt, niet belijdend, maar leidend, zijn geworden. Hierdoor grijpt nummer 72 'Wenn ich einmaal soll scheiden' me nu niet naar de strot zoals Bach (via Bach het hogere?) dit bij elke uitvoering doet. Maar wat een vondsten, overal in het werk. Wozu dienet dieser Unrat? En waar is die onzin goed voor? Het bekt niet alleen goed, het zingt ook lekker weg.
Er is al een CD en binnenkort zijn er drie uitvoeringen in Den Haag. Ik ga snel proberen aan een kaartje te komen. Ai, op 11 april in Den Haag al uitverkocht.

zondag 12 maart 2006

Hartverwarmend

Op deze koude zaterdagmorgen rijd ik naar de stad. Ik ga op jacht naar een verjaarscadeau voor een speciale vriendin die wel wat bijzonders kan gebruiken. 't Sneeuwt en 't is ijzig koud. Ik mijd de markt en zoek in Praamstra een notitieblokje van plint uit. Zo, als ik verder niks vind ... dit is in ieder geval vast wat.
Dan via de deprimerende Lange B. naar de Nieuwstraat. Zizo is mijn doel. Een sieradenshop gerund door een stel superenthousiaste jonge meiden.
Een blingbling-mevrouw van middelbare leeftijd met hoogrood haar lijkt de winkel leeg te kopen. Ik sluip voorzichtig rond, op zoek naar dat ene speciale sieraad voor F. Al snel biedt het zich aan. Als een magneet word ik naar een vitrinekast bij de deur getrokken en inderdaad: bingo! Precies wat ik zoek. Ik besluit tot een ketting en een ring. Kan ze zelf nog eens terug komen voor de armband ;-)
Bij de kassa raak ik in gesprek met wat ik denk dat een van de eigenaren is. Ze is even enthousiast als ik over de aankoop en raakt niet uit-ingepakt. Nog een blaadje, daar een bloempje, strikje, allemaal even kunstig. Ik vertel dat ik ooit bij hen zo'n mooie glazen ring heb gekocht en voor ik het weet koop ik een glazen hanger uit dezelfde serie. En zij maar blij zijn. Over de lokatie van de winkel, over hun voorraad, over de klanten. Zelfs een rampverhaal over betaalde goederen die nooit zijn geleverd wordt verteld op een opgewekte 'wat we nou toch weer meemaakten'- toon. De levenslust is aanstekelijk. Dan zie ik nog een magnifiek kaartophangsysteem en - hopla - daar ook maar twee van gekocht. "Het is echt uw topdag!" Innig tevreden verlaat ik de winkel. Het komt wél goed met de mensheid.

P.S. Deze blog is niet voor het chagrijn. Het is dan ook met lakoniciteit dat hier vermeld zij dat de glazen hanger na twee dragen van het oogje gleed en in tientallen barrels op het marmoleum lag.

maandag 6 maart 2006

Ding dong. Ga je mee?

Ik heb dus helemaal niets te klagen. Integendeel. Elke dag bal hier. En nog gelukkig ook. Maar een mens wil wel eens fantaseren. Ook hardop. Wie mag er nu aanbellen en dat ik dan meega? Nou, deze mijnheren dus. Zonder omkijken zal ik er achter aan draven. En dan zéker twee dagen wegblijven.


(En kan een van jullie mij dan nog even helpen met het layouten van deze blog? J de P wat een gehannes met die plaatjes. Jullie hadden gezellig naast elkaar moeten gaan staan, stelletje ego's!)

zondag 5 maart 2006

Waarover spraken zij?

Op nagenoeg dezelfde plek als vijf weken geleden zat ik weer in Betty's. Nu met drie stuks familie. En weer was het eten overdadig en was het genieten van het ontbreken van elke vorm van rookgerei. En genoten van elkaars gezelschap natuurlijk. Selma John Miranda Rinie Walter Frans Mieke Ina Inge Gert Etienne Leny Walter Frans Marieke Nico Wil *) - over wie hebben we het níet gehad.

(foto: Gido)

*) Dit zijn de namen op de maanden april, mei en juni van onze verjaarskalender op het toilet in ons ouderlijk huis. Op verzoek lever ik de melodie er bij.

zaterdag 4 maart 2006

Winterkoninkjes

(foto: Jeroen)

Dat doet deze gewillige geest dus nooit: fruit of groente per vliegtuig laten komen. Het voelt dan ook als een echte zonde, deze aardbeien uit Ethiopië. Of all places! Excuses genoeg: Pelle vindt ze zó lekker, hij net beter, z'n grote broertje ziek op de bank en de lente lijkt zo ver weg...
Biologische kaas, kip, courgette en brood, vaderlandse appels en kaas: het voelt toch niet als voldoende boetedoening.

vrijdag 3 maart 2006

Drie min twee is raar


De voordelen van mijn call-a-car abonnement zijn talloze: meestal (gloed)nieuwe auto's, altijd schoon, volgetankt, geen onderhoud, geen gedoe. Vandaag trof ik een nadeel. Ik kreeg een automaat mee. Zo wie zo al uitermate ráár, zo'n ding. Maar omdat ik in een gestarte auto was gestapt kreeg ik toch met geen mogelijkheid later zelf het kreng weer draaiend..! Voor allen die het weten willen: je moet de rem ingetrapt houden en dan de contactsleutel draaien. En verzin een hobby voor je linkervoet.
 

blogger templates | Make Money Online