Tikkie met verlossers

Jan Rot heeft de Matthäuspassion van Johann Sebastian Bach in het hedendaags Nederlands vertaald. "Hertaald" noemt Rot het. Ik ken het werk van Bach inmiddels zo goed dat ik door het boek bladerend alle nieuwe woorden, op muziek, tot me kan nemen. De uitgave is zoals je zoiets moet doen: het klavieruitreksel van Peters, waaruit al die koren hét zingen, maar nu met de Nederlandse tekst eronder.
Ik ben diep onder de indruk geraakt. Natuurlijk hoorde ik al mensen die fel tegen 'zoiets' zijn. Zangers die uitgenodigd waren om het werk uit te voeren weigeren hier en daar. In Trouw staat een complete en mooie recensie. Elders trof ik een zo ongenuanceerd schrijven, zelfs zonder dat er een noot gehoord was, dat ik die niet de eer gun hier aan te halen.
Ik ben zeer enthousiast. Dag prachtmens, rust nu zacht! voor 'Mein Jesu, gute nacht', het voelt gewoon goed. Wat voor mij scheelt is dat Cé, vriendin Marleen en ik in 1990 de melodieën al flink gebruikt hebben om andere tekst onder te zetten. Die heel wat wereldlijker waren dan waar Jan Rot voor zwicht. Zo werd het een-na-laatse koor een ode aan het bruidspaar: "Annette en Jan!" Het opferlamm werd genoten in Blaricum in 't Gooi en zo zaten er nog wel wat profaniteiten in.
Terug naar Rot. Oprecht vind ik het jammer dat de koralen, zoals hij zelf zegt, niet belijdend, maar leidend, zijn geworden. Hierdoor grijpt nummer 72 'Wenn ich einmaal soll scheiden' me nu niet naar de strot zoals Bach (via Bach het hogere?) dit bij elke uitvoering doet. Maar wat een vondsten, overal in het werk. Wozu dienet dieser Unrat? En waar is die onzin goed voor? Het bekt niet alleen goed, het zingt ook lekker weg.
Er is al een CD en binnenkort zijn er drie uitvoeringen in Den Haag. Ik ga snel proberen aan een kaartje te komen. Ai, op 11 april in Den Haag al uitverkocht.