zaterdag 3 december 2011

Ontspullen (2)





Het gaat er van komen. Stapje voor stapje. De oogst van dit weekend. Voor wie het hebben wil:

  1. Drie Gispen stoelen. Geschatte ouderdom: 40+ jaar
  2. Hometrainer. Batterij leeg. Gebruikt: ooit, ja, best wel hoor.
  3. 2 paar skeelers. Voeten gegroeid, wieltjes licht versleten.
  4. Kleding maat enorm: paarse winterjas, beige lang colbert, ruitjesbroek voor mollige golfster
Naar binnen gebracht op dezelfde dag:
100 waxinelichtjes, 10 postkaarten, voedsel.

Oordeel van de jury: het begin is er. Ga zo door!

zondag 20 november 2011

En jawel hoor: het paste eveneens


Dit is de aspergepan. De aspergepan wordt niet vaak gebruikt, omdat het
1) een pan is met maar één functie en
2) niet zo lang aspergetijd is
Daarom staat de pan achterin de trapkast, aan het voeteinde van het bed, zeg maar, als Harry Potter bij ons zou wonen.
Ingevroren asperges zijn in november nog goed te eten, en daarom graaide ik over de oude kranten, schoonmaakemmer, wc-papier, afvalplastic, en wat dies (veel) meer zij, naar de speciale pan. Hoera gevonden. Maar de deksel bleef verstopt.

Cees Buddingh' schreef het onvolprezen gedicht Pluk de Dag. Dit type levensvreugde, dáár zouden we bij Albert Heijn voor in de rij moeten staan, in plaats van voor die (alweer plastic!) spaarfiguren.

Vast dankzij Buddingh' greep ik naar deksel van ons kleinste kookpannetje. En jawel hoor.

****

zaterdag 19 november 2011

Reformatorisch OK


De foto is van André Dorst, laat ik niet vergeten dat in ieder geval te melden.

Moest ik nu met mijn benen onder de tafel omdat ik geen rok droeg, of is dat ouderwets stigmatiserend gedacht? Waarom trekt mijn rug zo statig recht als ik mijn buik inhoud? Waarom houd ik ùberhaupt mijn buik in, onder tafel?
Het duurt maar een half uurtje, inclusief koffie drinken, zo'n fotograaf over de vloer. Daarna kostte het me langer om al die kaarten in de doosjes terug te frutten.

Menig lezer zal zich tot het eeuwige afvragen:
- Waarom zijn de gordijnen niet wat verder opengetrokken?
- Welk muziekstuk staat op de piano?
- Waarom zijn de tuinstoelen nog niet opgeruimd in november?
- Waar kocht ze die kaartenmolen?

Het artikel verscheen op donderdag, een kolom lang. De andere vijf kolommen gaan over TBS'ers. Dat maakt ouderwets nederig.

***

zondag 13 november 2011

Jammer maar helaas

De handdoek is in de ring gegooid. Geen nanowrimo-winner dit jaar. Want het moet wel een feestje blijven. Deze november is er teveel. Teveel leuks om dit leuk te houden.
Het is niet anders. Om met Gertrude Stein te spreken: Rose is a rose is a rose.
Of om mezelf te citeren: Tante pis.

***

zondag 6 november 2011

Schoenengek




Zondagmorgen. Ik luister naar Vroege Vogels. Luisteren is een groot woord. Het is mijn behang terwijl ik mijn zondagmorgendingen doe. Als eerste op, altijd. Beetje surfen, postcrossingkaartjes sturen, hier en daar wat opruimen, plannen maken voor de rest van de dag, mailtje, ontbijtje.

Ik hoor Vivaldi en denk aan een dirigent van 20 jaar geleden, met wie ik onder andere het Gloria van Vivaldi zong. Het zou grappig zijn als hij het gedirigeerd zou blijken te hebben, denk ik nog. Ik denk er niet bij na waarom juist hij in mijn hoofd komt. Als ik mezelf ernaar gevraagd had, dan zou ik denken dat het te maken moet hebben met de vriendin van uit die tijd, met wie ik ook zoveel zong, die ik onlangs weer zag.
Dit alles verklaart niet dat dezelfde man vijf minuten later op de Fenolijn te horen is. Overigens ook nog met een waarneming die ik zelf ook deed: jonge eendjes.
Wat is toeval toch leuk.

Mijn geest draait overuren. Misschien altijd wel, maar in ieder geval in november als ik weer eens een boek schrijf. Karakters moeten verzonnen, de karakters moeten kleren dragen, hobbies hebben, een verleden, rare gewoontes, moeilijkheden om te overwinnen. Na een paar dagen blijk ik het veel over schoenen te hebben in mijn boek. Zo schrijft mijn hoofdpersoon een column in Ouders van Nu, waarin een schoenengek een prominente rol vervult. Diederik is schoenenimporteur en tevens haar echtgenoot.
Al eerder deze week googelde ik langs de schoenen van Kobi Levi. Zijn ontwerpen zijn werkelijk fenomenaal. Voor iemand die niet met schoenen heeft (of moet ik zeggen: dacht te hebben), heb ik er erg lang op rondgekeken, op zijn site. 

Eerder dit jaar kocht ik een auto. Ik ben er blij mee, maar natuurlijk heb ik geen topkoop gedaan. Ik weet er gewoon te weinig van, van auto's, ik ben geen keiharde onderhandelaar met mijn eigen geld, en dan wil ik ook zo'n jonge verkoper nog pleasen. Een paar weken later bleek de jonge verkoper er niet meer te werken. Er werd niets gezegd, maar ik kreeg het idee (en de rest verzon mijn geest er bij) dat hij niet uit zichzelf was vertrokken.
Gisteren bracht ik een paar schoenen naar de schoenmaker. Hé, een nieuwe zaak in de stad. Schoenenwinkel annex schoenmakerij. Ik loop langs de rekken en bedenk dan dat mijn pumps met het losse klittenband nog thuis liggen. Terwijl ik mij omdraai wordt een andere klant benaderd door de winkelbediende. Mag ik u van dienst zijn? Het is mijn automan.

Uitvlucht, zijweg of ei van Columbus


Margriet Buitenpost blijkt een schrijfster. Een sappelige. Columpje hier, enkel kort verhaal daar. Wel een vaste rubriek in een gratis krant. Daarin beschrijft ze briefjes die ze in de openbare ruimte ziet hangen. In een boek over haar mogen al deze pennenvruchten niet ontbreken!

zaterdag 5 november 2011

November boekenmaand


Ik doe voor de vierde keer in acht jaar mee aan Nanowrimo. De eerst keer strandde ik al na een paar dagen, de tweede en de derde keer leverde een heusch boek op. Dit jaar moet het derde boekenkind geboren worden. De eerste twee dagen liepen als een zonnetje.
Margriet Buitenpost maakt gelijk nogal wat mee. Ze moet vast in het echt bestaan, dus als ze zichzelf ook googelt (en wie doet dat niet?) dan weet ze nu dat er een boek over haar geschreven wordt. Ze is in therapie, en krijgt de meest absurde opdrachten. Het houdt me lekker van de straat.
De jongste zoon doet dit jaar mee.  Hij gaat, hoewel pas 15 jaar, voor de grootste uitdaging van de 17-jarige: 25.000 woorden in 30 dagen. Hoewel drie keer zo oud, geldt voor mij slechts het dubbele. Het zijn een hoop woorden.

zondag 16 oktober 2011

Alweer een plot op straat

Nou ja, niet echt op straat, maar in de stoel vóór me in de trein van Utrecht naar Den Haag. Ons pap en ons mam krijgen een kaartje minder.



vrijdag 14 oktober 2011

No plot? No problem?!



Nog ruim twee weken te gaan voor nanowrimo. Ik ga in de maand november weer een boek schrijven. De zenuwen beginnen zich langzaam te roeren, want ik heb nog geen karakters, nog geen plot, zelfs nog geen idee. Om mezelf nog meer op de kast te krijgen, roep ik hier maar in herinnering dat ik zelfs nog een gothic fantasy novel overweeg. Help!
Zo ontspannen mogelijk - nu nog - zoek ik naar inspiratie. Autorijden wil helpen, of met de trein zonder boek. Ik draai Hair, bij wijze van geestverruimend middel. Ik luister mensen af. Lees de kleine berichtjes in de krant wat vaker. 
Als ik over een week of zo nog niks heb, dan hoef ik alleen maar naar mijn grote stapel door mezelf volgekladde notitieboekjes te spoeden. Daar vind ik in ieder geval genoeg ideeën. Maar wat nou als dat niet zo is? Daarom de zoektocht naar een idee. Nu!

Is dit wat? Woensdagavond op straat. Een kletsnatte avond, tussen de buiend door, tegen tienen. Op nog geen 200 meter van het restaurant lag de kaart voor mijn voeten. Droog, als Gideons schapenvacht.

Wie is kels? Wie is Jasper? Wie verloor deze kaart? Werd hij verloren, of weggegooid? Is de kaart wel aan Jasper gegeven? Is het handschrift inderdaad van een meisje? Waar is de kaart geschreven, op de wc naast de boomering kaartenhouder? Hoe goed kent ze Jasper als het gewoon Jasper is, en niet lieve, zelfs niet beste? Wanneer besloot ze dat de date romantisch was? Komt er nog een volgende? Komt Jasper thuis, vraagt zijn moeder 'was het gezellig?', en grijpt hij mis naar de kaart in zijn rugzak? Waar is kels in vredesnaam een afkorting van ??

maandag 29 augustus 2011

Deer Hunter

Ik heb biologen onder mijn vrienden en familie, maar wellicht ook andere natuurvorsers? Wat heeft P. gevonden in de Dolomieten? Ik gok op een stuk van een hert(je), maar ruil dit in voor elke niet-gok. Wie weet het zeker?


****

donderdag 25 augustus 2011

Wil-je-niet-weetje


Enige uren na het nuttigen van verse asperges heeft de urine bij ongeveer 45% van de mensen een merkwaardige geur. Dat komt doordat de zwavelhoudende stoffen in de asperge in het lichaam na consumptie snel worden omgezet in vluchtige zwavelhoudende verbindingen. Sommige biochemici menen dat die omzetting bij iedere asperge-eter plaatsvindt, maar dat niet iedereen de zwavellucht evengoed kan ruiken. Anderen denken dat het vermogen om asperge-urine te produceren bij een deel van de mensen ontbreekt. In elk geval zou het gaan om autosomaal dominante overerving .
Aldus Wikipedia.

Ik behoor tot deze 45 procent. Het inzicht van de laatste dagen: De merkwaardige geur verdwijnt bij verse asperges die ruim twee maanden ingevroren zijn geweest. Dat haalt je de koekkoek, zullen sommigen denken, want dan zijn de asperges niet meer vers. Ik had evenwel anders gedacht.




dinsdag 23 augustus 2011

Uitgerust terug

Voornemen:
Bezuinigen op meningen.
Dat zouden meer mensen moeten doen.

donderdag 21 juli 2011

Ikken (2)


Ik werk bij het Ministerie van Infrastructuur en Milieu. De combinatie maakt dat niet altijd duidelijk is wat nou de Kerk is, en wat het Vloeken. Mijn persoonlijke aversie tegen autorijden/asfalt/mobiliteitsbevordering in het algemeen, en hard rijden/nog meer asfalt/recht op mobiliteit in het bijzonder, steek ik hier doorgaans onder de stoelen en banken. Dat ik mijn gereden kilometers (die in de auto én die in de trein) afkoop met klimaatneutraliserende bosaanplantaflaten: ik houd het hier beter voor mezelf.

De tong moest regelmatig aan flarden worden gebeten bij alle discussie over 130 km mogen rijden. Van al het slechte wat de mensheid voort heeft weten te brengen is dit toch wel het meest hufterigste, laagste, en zinlooste. De koning van het korte genot regeert, regeren is blind vooruitzien geworden. Ons rest de toorn van de testosteron.
Denk ik in stilte. Gij zult niet vloeken in de kerk.

Ik rijd op een vrijdag op de A7 richting Den Helder. Autorijden is leuk; ik kan en wil niet anders zeggen. Nog een geluk dat ik er pas op mijn 40ste aan ben begonnen anders zou mijn ecologische voetafdruk ... enfin, ik koop het dus af. Kinderen van Texel halen, die daar gestrand zijn met kapotgewaaide tent, dat kan niet anders dan met de auto, vind ik vandaag.
Ten noorden van Amsterdam zijn de rijkswegen onbekend terrein. Ik zie een gebodsbord opdoemen. Ik neem aan dat ik terug zal moeten naar 100 en laat het gas los. Dan zie ik voor het eerst in dit land het Rutte-Verhagen-schild. Mijn primaire reactie vertaalt zich in een krachtig naar beneden drukken van de rechtervoet: Yes! Gááááaf !!

woensdag 20 juli 2011

Ikken (1)

Voor de derde keer deze week zei iemand in mijn nabijheid dat geuren rechtstreeks naar herinneringen leiden. Dat had ik eerder ook al gemerkt.  Ik rook aan een banaan, omdat ik niet voor tien uur 's ochtends mijn meegebrachte banaan op wilde eten, maar eigenlijk niet kan wachten. Ik hield de banaan vast. Een banaan voelt lekker. Ik hield 'm onder mijn neus, als snor. Toen rook ik wat ik rook toen ik vier en vijf jaar was.
Op de kleuterschool aan de Aardammerweg zaten we op wat ik later gymnastiekbanken noemde, in een wat ik nog veel later een carré noemde. Toen heette het vast 'de kring'. De klassen waren zo groot dat als er geen plek meer was op de banken je in het midden op het kleed moest gaan zitten. Maar dat terzijde.
Ik zat weer in de kring, precies tegenover de juf. Mijn halve banaan zat ik een trommeltje, een vierkant plastic bakje met een gele deksel. Soms zaten er kruimeltjes aan het gladde oppervlak van de snijkant van de banaan. Misschien omdat er nog een stuk ontbijtkoek of een boterham in het trommeltje zat, maar waarschijnlijker waren het kruimeltjes van de dag ervoor. Ik had de banaan al in mijn hand voordat iedereen zat. Dan begon het wachten. Tot iedereen doorhad dat ze in de kring moesten komen, en het liedje gezongen was. Dan rook ik die banaan, die dan al een paar uur doorgesneden in het trommeltje had gezeten.

Nog steeds als ik in een carrévorm moet zitten, ga ik op de kop zitten, tegenover degene die vertelt wanneer we mogen gaan zingen en het tijd is om te eten. Ik denk dat ik juist daar ga zitten om mijn nek niet te forceren, en ik niet de hele dag hoofdpijn heb, maar door de banaan weet ik nu dat ik daar altijd al zat, op de kop. Dan zal het wel egocentrisme zijn, dat ik wil dat juist tegen mij gesproken wordt. Of het is mijn sociale ik, die in het zicht van de macht goed oplet en zorgt dat de bevelen begrepen worden, althans aan deze kant, vriendelijk lachend, ook nog.

Als je 47 jaar bent geworden, vrees je nog steeds voor het eerste, maar weet je niet eens zo diep in je, dat het het tweede is, nog steeds.

P.S. Als plaatje had me een halve doorgesneden banaan wel aardig geleken. Maar die vond ik alleen in combinatie met een hamster. Dat is de vooruitgang, zou Snijders zeggen.

woensdag 29 juni 2011

Socks for Stephen


Dearest mister Fry,

We will meet today. In Den Haag (a town you call Den Haag, I’m sure, with a long and deep ggg. You are not going to say The Hague, or anything easy like that). You are gonna talk, and I will listen. With the utmost please. Then you will sign your book and I will talk to you. If I dare. If I did not dare, please read on.

Intermezzo:
Okay, so by now you know that English is not my native tongue, nor are my ten fingers (I type blindly) from birth familiar with your first language. I know you bother, you should. One excuse will suffice, I decide here and now. Every mistake is involuntarily, any lack of improvement laziness.
End of intermezzo.

I adore you.
In a non-stalking way, from a distance, I hasten to say.
From my early twenties I enjoy your work. I love it all. I saw you, and I read you. I became an omnivore. Whether you read the books by J.K. Rowling, slap Cpt. Darling, present QI, teach me how to be a poet: you’re my bread and butter. (Blablabla, enormous praise, utterly embarrassing for the both of us, you’ve heard it a thousand times, may be even believed it once or twice … etcetera ad infinitum.)
I even like you better than Hugh Laurie.
(Stop. No more.)

Through you I became acquainted with the works of Oscar Wilde. Through you I kept my sons at ease during long car travelling in Norway. Through you I feel all right being a snob every now and then.

I was in London last March, for fun. I’m sorry we didn’t meet on the streets or in a cab. I read the Fry Chronicles. May I ask about the title, pray? (Re-reading Sense & Sensibility at the moment, hence the pray.) I would have placed a bet on ‘Over Edom I will cast out my shoe’ being the title. Anyway. I think it was the thought of shoes, and the picture of you on the front, that made me decide to knit you a pair of socks.
Tonight I will present you your book, presuming you will sign your book today, and are willing to sign a copy of the not-translation. In this book I will hide the socks (insofar one can hide a size 12 pair of socks in a book). You will grab hold of the book, see the socks, look up to me and say:
”You made me a free Elf.”
Please don’t you mind me asking for your hand in marriage, right there and right then.

Let’s assume for a moment that you are embarrassed by me, by the words I stutter, by the gift, by the gift being socks. Please don’t show it. Please pretty please play the role of the grateful, slightly surprised Stephen. My oh my, who would have thought I was ever to get a pair of socks. That will do. Or something of the kind.

Untill tonight.

Ina
(Christina without the Christ-part. That will be my joke tonight. I once met an American who laughed at it. She signed a knitting book.)

P.S.
Tell me something I don’t know, Peter!
My geography teacher’s middle name was Louis.
If for anything, let me thank you for those two lines.
Thank you.



maandag 14 maart 2011

Londenlijstjes

  1. Stephen Fry  ~ the Fry chronicles
  2. Steven Johnson ~ Londen, spookstad
  3. Vonne van der Meer ~ de vrouw met de sleutel (als niet al uit)
  1. SKA januari (afmaken)
  2. Elfde maand
  3. SKA maart (derde deel dinsdagmorgen downloaden)
  4. Baret (basiskleur in London kopen)
  1. uitdraai treinkaartjes
  2. uitdraai hotel
  3. uitdraai metrokaart

vrijdag 4 maart 2011

zaterdag 12 februari 2011

Gebiedende wijsjes


Kraantje stopt
als u boven-
kant omhoog
trekt !

Een sympathieke tip. Het uitroepteken is bijna jammer. Daaruit mag toch het eigenbelang van de eigenaar van dit kraantje blijken. Uit de rest spreekt een respect voor de bezoeker van deze wc-keet. Hè gat, het kraantje blijft lopen, wat nu?
Briefje lezen!

Een biologische boerderij met alles erop en er aan. Zelf groente snijden, vegetarische koekjes, workshops. Wij zussen zitten in de serre, verdwaald tussen een buslading zestigplussers. Maar ook wij moeten plassen, wat daar maar node is toegestaan. Geen muizen (te koud), maar wel veel schimmel. Ook op dit briefje.

Het handschrift is van een vrouw, die de letter t net zo heeft leren schrijven als ik, dus ze is ouder dan 40. Mooie verdeling van de tekst over het briefje. Een afkortingsstreepje. Juist gebruikt en soepel op de pagina: hulde!
Wordt de spiegel wel goed schoongemaakt? De mededeling hangt er zo te zien al even.

(Mijn blog Gebiedende Wijsjes is nieuw leven ingeblazen. De komende tijd zeer regelmatig nieuwe handgeschreven berichten uit de openbare ruimte.)

vrijdag 14 januari 2011

Rest in peace


Ik zie het al op afstand. Of beter: ik zie het niet. Ik steek over en richt mijn blik automatisch op de ingang van 'mijn' supermarkt, 200 meter verderop. Wat is er anders? Ik kan zo naar de deur kijken. De schone matten liggen klaar om mijn natte schoenen te ontvangen. Ik hoef niet te slalommen langs menshoge afvalbakken. Geen advertentieduikelaars versperrren mijn blik. De leegte balsemt mijn ogen. Ik kuier de meestal drukke vrijdagmenigte in. Ze zijn er allemaal: de helpers in blauw, de mandjes, de hamsteraanbiedingen. Ik frunnik even aan mijn oren. Zitten ze verstopt? Nee, de stilte komt van buiten.
Ik haal vlot mijn mandje vol. Alle kassa's bezet. En toch: die rust. Wat ongelooflijk aangenaam. Terwijl ik sta te wachten, durf ik de stelling aan dat het allemaal wel goed zal komen met de wereld. Zie je, ooit keert de rust weer. Hier snappen ze het. Eindelijk.

Tijd voor een complimentje, ik ben immers de beroerdste niet. Wat is het heerlijk rustig, mevrouw achter de balie! Ze kijkt verbaasd. Abberhijdoo reageert ze. Ik knik haar hartelijk toe. Een mens hoeft niet alles te begrijpen.

Toch maar de teletekst, de macht der gewoonte. Ik heb nog een lange weg te gaan naar de ook innerlijke rust. Albert Heijn is dood. De winkels zijn vandaag in rouw.
 

blogger templates | Make Money Online