Schoenengek

Zondagmorgen. Ik luister naar Vroege Vogels. Luisteren is een groot woord. Het is mijn behang terwijl ik mijn zondagmorgendingen doe. Als eerste op, altijd. Beetje surfen, postcrossingkaartjes sturen, hier en daar wat opruimen, plannen maken voor de rest van de dag, mailtje, ontbijtje.

Ik hoor Vivaldi en denk aan een dirigent van 20 jaar geleden, met wie ik onder andere het Gloria van Vivaldi zong. Het zou grappig zijn als hij het gedirigeerd zou blijken te hebben, denk ik nog. Ik denk er niet bij na waarom juist hij in mijn hoofd komt. Als ik mezelf ernaar gevraagd had, dan zou ik denken dat het te maken moet hebben met de vriendin van uit die tijd, met wie ik ook zoveel zong, die ik onlangs weer zag.

Dit alles verklaart niet dat dezelfde man vijf minuten later op de Fenolijn te horen is. Overigens ook nog met een waarneming die ik zelf ook deed: jonge eendjes.

Wat is toeval toch leuk.

Mijn geest draait overuren. Misschien altijd wel, maar in ieder geval in november als ik weer eens een boek schrijf. Karakters moeten verzonnen, de karakters moeten kleren dragen, hobbies hebben, een verleden, rare gewoontes, moeilijkheden om te overwinnen. Na een paar dagen blijk ik het veel over schoenen te hebben in mijn boek. Zo schrijft mijn hoofdpersoon een column in Ouders van Nu, waarin een schoenengek een prominente rol vervult. Diederik is schoenenimporteur en tevens haar echtgenoot.

Al eerder deze week googelde ik langs de schoenen van Kobi Levi. Zijn ontwerpen zijn werkelijk fenomenaal. Voor iemand die niet met schoenen heeft (of moet ik zeggen: dacht te hebben), heb ik er erg lang op rondgekeken, op zijn site. 

Eerder dit jaar kocht ik een auto. Ik ben er blij mee, maar natuurlijk heb ik geen topkoop gedaan. Ik weet er gewoon te weinig van, van auto's, ik ben geen keiharde onderhandelaar met mijn eigen geld, en dan wil ik ook zo'n jonge verkoper nog pleasen. Een paar weken later bleek de jonge verkoper er niet meer te werken. Er werd niets gezegd, maar ik kreeg het idee (en de rest verzon mijn geest er bij) dat hij niet uit zichzelf was vertrokken.

Gisteren bracht ik een paar schoenen naar de schoenmaker. Hé, een nieuwe zaak in de stad. Schoenenwinkel annex schoenmakerij. Ik loop langs de rekken en bedenk dan dat mijn pumps met het losse klittenband nog thuis liggen. Terwijl ik mij omdraai wordt een andere klant benaderd door de winkelbediende. Mag ik u van dienst zijn? Het is mijn automan.