vrijdag 28 augustus 2009

Mattheus 19:26


Zonder afzender bij ons in de bus gedaan. Door een aardse helper van de Almachtige, naar wij vermoeden. In de met veel plakband weer dicht gemaakte envelop van de verjaarskaart voor de oudste zoon, die ruim twee maanden geleden verjaarde.
Niks is onmogelijk. Vertel ons wat. Je kunt dus een kaart krijgen die niet voor jou bestemd is, die open maken, twee maanden laten liggen en dan aan de rechtmatige eigenaar doen toekomen.
De jongste zoon is deze week met Grieks begonnen. De taal van (onder andere) het nieuwe testament. Ook voor hem zat er een quote bij: God is de alfa en omega het begin en het einde.
De achterkant van het notitieblaadje biedt nog meer. Als een lekkende kraan nog een citaat: Jezus is de heelmeester. Neem Hem aan en eeuwig leven is gegarandeerd.

Het meest intrigeert me de 4 in Sorry 4 het openmaken. Het handschrift suggereert een ouder iemand, maar deze sms-taal ertussen? All things are possible!

dinsdag 18 augustus 2009

Wakker in een vreemde wereld


Het nog niet ontdekte Umbri-volk leeft uit de zon. De zon wordt als de duivel beschouwd, met de maan als zijn nachtelijke kwaadaardige maatje. De wezenlijke zaken in het leven spelen zich in het donker af: eten, spelen, vrijen.
Bij daglicht valt de Umbri-man of –vrouw positief op door een lichte huidskleur. De lelieblanke neus is het ultieme schoonheidsideaal. Ter bescherming dragen velen dan ook een neuskap. Het ontwijken van zonlicht brengt de Engelse ziekte met zich mee, al zal het op hun eiland niet zo heten, want waar wij hen niet kennen, zullen zij onbekend zijn met de Engelsen. Een stevige wandelstok is dan ook een noodzakelijk attribuut. Volwassen is men zodra het gezichtsteken is toegebracht. De inkeping in het gelaat wordt bewust tot hevig pussen en etteren gebracht, zodat een levenslang litteken gewaarborgd is. Aan dit teken herkent men elkaar in de donkerte.

De opdracht van de eerste buitenkunstdag luidde:
Verzin een onontdekt volk met eigen gebruiken. Tot zover geen probleem. Maar dan: Geef vorm aan de specifieke gebruiksvoorwerpen/kledingstukken/rituelen van het volk. Materiaal vrij.

Mensen met weinig ervaring in de beeldende kunst vallen op doordat ze figuratief werken en veel, te veel, oog voor detail hebben, vertelde een kunstgenoot mij later in de week. Ik ben een wandelend voorbeeld. Waar de rest van de ruim twintig mensen met gips en klei en stukken touw driftig aan de slag gingen, en tot onbegrijpelijk fraaie voorwerpen kwamen, knutselde ik een niet te herkennen neuswarmer. Die vervolgens weigerde te blijven zitten op het stuk karton. Een stuk karton dat ik met gevaar voor al mijn vingers met een afbrekend mesje in een gezichtsvorm had gehakt. Waarom weigert lijm bij mij zijn functie te vervullen? Tot na de lunch trok ik de vellen alleslijm (ha!) van mijn handen. De feedback van de meester was mild maar genadeloos. Waar dat touw voor diende? Ja, hallo, het ding moet toch opgehangen worden? Ik zou misschien nog iets met twee handen kunnen doen? Eéntje dan, vooruit. Die omkrulde als was het sigarettenvloei. De rest van de middag vermeed ik de meester. Ik schuilde achter de bomen, spoelde eindeloos de kwasten, en zeulde ver voor sluitingstijd de banken weer terug naar de grote tent.

Ik was weer terug in 1969. Ik wist het toen nog niet, maar ik smachtte naar het woord. Letters in rij en gelid, verhalen vormend. Voor mij, door mij. Maar ik moest mijn duim diep in een homp weerbarstige klei drukken. Ik moest kuikentjes prikken, zwarte pietjes uit wc-rollen toveren, kleurpotloden slijpen. Het werd mijn wereld niet. Ik vond dat ik het echt probeerde, maar de frustratie van het niet begrijpen en niet begrepen worden was groot. In de hoek moeten staan omdat je naast je lijmmatje hebt gelijmd, of omdat je efficiënt in één rats het kuikentje met de prikpen uit het karton snijdt, mijn dysknutselarie werd niet erkend.

Veertig jaar later en ik deed nog een keer een poging. Een pinguin in de Sahara ben ik. Hier wordt geen grens verlegd.

zondag 16 augustus 2009

Ajax is een schoonmaakmiddel

We schreven volgens de methode van de writing machine. Vijf minuten non stop schrijven. Pen op het papier en niet meer loslaten. Schrijven wat in je opkomt. Desnoods vult het blad zich met bla bla bla ik weet niks meer wat schijnt de zon fel.
Ter inspiratie hadden we onze handen, neus, ogen en oren gebruikt aan/in/met een keur aan schoonmaakmiddelen. In de originele verpakking, overgegoten in bakjes, aangevreten door gebruik, afwasborstels, vuilniszak, brillo-sponsje. Hoe ruikt het? Wat komt in me op?

Mijn resultaat was een litanie tegen het 020-clubje. Over de teleurstelling die je kunt voelen als een nieuw verworven kennis voor die club is. Over het verraad van zussen die met Amsterdammers trouwden. 's Avonds mocht ik presenteren. Om kwart over tien in het donker nog even mogen schreeuwen, na bijdragen van anderen, mono- en dialoog over huidschilfers onder nagels, menstruatiebroekjes en kieteldood: het was weer niet uit te leggen bijzonder.

Alleen op reis krijgt eigen rituelen. In het donker van de tent speel ik dat ene dagelijkse potje Snake op de computer, en vraag ik met mijn fossiele mobieltje het laatste nieuws op. Nog nagenietend van de beleving op het toneel van graszoden lees ik:
NIEUWS: Politie zet ongeveer 100 Ajax-supporters stad uit wegens wangedrag. Voetbalfans zouden zich hele avond hebben misdragen.

zaterdag 15 augustus 2009

Week 160

Jaren ben ik onderzoeker geweest. Deze methode is nieuw voor me. Een groep mensen die de hele week samen is geweest, maar elke dag diverse workshops heeft gevolgd, in retrospectief aan laten geven welke dag men waar mee bezig was. Eigenlijk moesten we heel stil zijn.

Het zou geen buitenkunst zijn als het ook geen kunstproject was. Of we stil wilden zijn (dus) en zo veel mogelijk wilden filmen. Hierbij mijn resultaat. De rest is op Youtube te bekijken. Ook vanaf de tribune.

't Voelde bijzonder onvolwassen om vanmorgen te lopen janken over de zandpaden. Tant pis. Volgend jaar ga ik twee weken.

woensdag 5 augustus 2009

Van het één ...


'Ik dacht eigenlijk aan de andere wand.'
'Niet tegen de buitenmuur? Okay, kan ook.'

De drievoudige boekenkast moet verkleind tot een tweeledige, of een enkele. Die megacactus in de hoek verplaatsen we naar de erker. Dat moet samen, en met behulp van een sjaal om het gevaarte, om niet geprikt te worden. Vader en zoon klaren de klus. Boeken sjouwen, heel veel boeken sjouwen. En CD's, heel veel CD's. De oudste ruimt vast wat behangsnippers van zijn kamer, daar gaan we morgen wel weer verder. De moeder begint aan haar kasten 'Engels'. Er moet ruimte komen voor de nieuwe schoolboeken. Overal wordt oud stof bruut van de plaats gezogen en geveegd. Nu we toch bezig zijn, dan ook maar die muur even sausen? Haha.

Drie keer op en neer naar Albert Heijn voor dozen. Mag de Wuppie weg? Ogen dicht en naar de container. Met skatebeschermers voor peuters, met sjaals uit de jaren tachtig, met een ooit mooie doos van een kerstpakket. De boeken stapelen zich op. Sommige mogen naar zolder.

'Mag dit semi-antieke krukje weg?'
'Van mij wel.'
'O. Ik zet hem nog wel even hier neer.'

Dan is de wand bloot en spreken we serieus over de lelijkheid van het bouwbehang. Gebroken wit? Even gauwgauw, later voor het echie? Maar tja, dan moeten we echt nieuwe gordijnen, want die steken dan nog viezerder af. Mams naar de Hema. Vijf weken levertijd, maar ze komen, de gordijnen. Thuis zakt die ene overgebleven kast tot een griezelige ruit. De Gamma levert genoeg verf en afdekfolie.

Waar eindigt dit?

Voor de lezer interessanter: waar begon dit? Dat weten we. Vrijdag komt-ie: 1 meter 48 breed, die niet op de tocht mag, en een sieraad in je kamer moet zijn. De piano.

(De jongste heeft oorontsteking en mag doen waar hij zin in heeft. "Stop eens!" commandeert hij. De vader staat stil. "Is hetgeen ik waarneem niet slechts licht, en dus geen materie? Kun je in werkelijkheid niet al 5000 kilometer verderop zijn?" "Jazeker", zegt de vader, "of al jaren dood".)
 

blogger templates | Make Money Online