donderdag 24 december 2009

Nummer 1

Na ruim vier jaar is het zover. Ik was ooit de nummer negen van de wereld, maar altijd stond die dame uit de buurt van Nijmegen nog boven me. Nee, het is geen wedstrijd, maar grappig is het wel (even): ik ben nummer één van het vierde postcrossingland van de wereld.

maandag 21 december 2009

Van een negatief reisadvies en twee mobieltjes

Personages:
Zij (hekel aan staan en wachten, geneigd adviezen ter harte te nemen)
Hij (het komt wel goed, en of en hoe dat bepaal ik zelf wel)
Zij werkt thuis; hij is naar zijn werk gegaan.

Hij: (09.21) Het is prachtig. Koppie koffie bij en genieten maar.

Zij: (09.22) In een trein?

Hij: (09.23) Yep

Zij: (09.39) Volgens de website van annexwinno rijdt de gvu niet.

Hij: (10.19) Welleke website?

Zij: (10.21) Connexxion, maar dat begreep je wel. Streekbus naar Zeist voor jou?

Hij: (10.24) Nee streekbussen vind ik misselijkmakend. Maken de echte mannen een flinke sneeuwpop? X j

(Dienstmededeling: vanaf hier besloot deze schrijver de tamelijk waarheidsgetrouwe sms-wisseling tamelijk waarheidsgetrouw te gaan weergeven op haar weblog. Dit heeft ongetwijfeld de aard van haar teksten beïnvloed.)

Zij: (10.26) Ze slapen nog! Wat ga je doen, lopen?

Hij (10.29): Even kijken, plassen, koffie en dan terug. Fotootje hier, Fotootje daar, naar huis en mailen dat ik thuis werk.

Zij (12.05) eta?

Hij (12.07) 1315 als er niets tussen komt. Nu in de trein naar polen.


Enter Hij om 13.19. Tja, niet Alles is materiaal natuurlijk.

Dit dan (3)

Als je bij de hoogbejaarde achterbuurvrouw hebt aangebeld, om te vragen of je soms een boodschap voor haar kunt doen, en als zij aangeeft dat boodschappen voor haar gedaan worden en dat ze - zeer bedankt, hoor - overigens ook geen nood heeft wat via sneeuwwegen door een ander geledigd kan worden, heb je dan een goede daad verricht?

SPAM: kom naar de boekgrrls

Ze moest minstens de klok rond geslapen hebben. De nooduitgangverlichting gaf een groen schijnsel, en er kwam al wat grijs licht door de hoge vuile raampjes. De geit was onrustig. Ze briesde, en schuifelde heen en weer. Liggen, staan, en weer liggen.
'Wat is er, meisje?', fluisterde Rachelle. 'Wil het niet zoals jij wilt?'
Plotseling zag ze de kop van een lammetje, en onmiddellijk daarna plofte vier stakige pootjes met een lijfje ertussen, op het stro. De geit begon als een bezetene te likken. Het lam probeerde op te staan. Rachelle giechelde. Het was geen gezicht. Er kwam nog een jong, zag ze. Wat leuk, een tweeling. Weer likte de geit. Het lam bewoog door de stevige tongstrelingen, maar niet uit zichzelf. Rachelle kroop dichterbij en streelde het geknakte koppetje. De geit liet toe dat haar eerstgeborene begon te drinken. Rachelle had vooral oog voor het tweede jong. Zo prachtig, zo af. Een bokje. Een bokje dat nooit zou bokken. Rachelle nam het dode beestje op. Het nog deels bebloede beestje bevlekte haar jas. Ze kroop over het hek. De staldeur kraakte en schoof over minstens een decimeter sneeuw. Rachelle stond in de deuropening. Ze drukte het bokje wat dichter tegen zich aan. In welke kerstkaart was ze nu terecht gekomen?

~*~


Benieuwd hoe dit verder gaat?
Hoe je van lezen? Ben je vrouw?
Aarzel niet langer en kom 'ns langs bij de boekgrrls.
Vol tips over lezen. Vol meningen over boeken.
We wachten op jouw tips, op jouw meningen!

donderdag 10 december 2009

zondag 6 december 2009

Op weg

Na de tandarts, de tranen om een onvoldoende (bij mij dan, niet die onvoldoende, maar de tranen, nou, omfloersde ogen, maar toch), een onnozel achterlampje met nozele rekening, afgeraffeld maar toch inspirerend huiswerk is het o zo o zo o zo heerlijk in de trein stappen op een vrijdagmiddag.
De reguliere parafernalia (portemonnee, sleutels, mobiel, draadje bij de mobiel, toilettasje (over de inhoud daarvan wellicht ooit later, maar sluiten doettie niet goed meer), leesboek, breiwerk, schrijfboekje, drie pennen, klein leefgruis overig) gaan ook de schoolspullen mee (zo'n map met 12 handige tabjes waarbij dat wat je zoekt nooit eerder dan achter het achtste tabje schuil gaat en een moleskine hardcover schrift), en omdat het vrijdagavond leesblok is, ook een dikke pil die de lezer in mij moet ontwikkelen, als aankomend schrijver niet te verontachtzamen, het belang van lezen. En dus omdat het vrijdagavond leesblok is, en zaterdag school, en het geheel zich in Amsterdam afspeelt, gaat er overnacht worden. Vandaar de pyjama, de tandenborstel en de handdoek. (Het is een jeugdherberg, dus eigen handdoek mee.)
De hele meuk wordt bij aankomst in de stay-okay in een kast geschoven, ik maak een onderbed op, leg tandenborstel en pyjama neer op plekken die op de tast gevonden kunnen worden, en met het hoogstnoodzakelijke nog even de stad in. Winkels kijken, volle trams voorbij zien schuiven, stapeltje postcrossingkaarten kopen en bij je zelf bedenken: de volgende keer ook een paraplu meenemen.
Het geroezemoes bij Wagamama is oorverdovend. Meer dan te doen als je zelf geen geluid wilt maken, anders dan een bestelling doorgeven. Chilli squid, een hypergezond groentevers soepje, twee japanse bieren, en de witte chocolade kwarktaart met gembercaramelsaus. Nog twee zwarte koffie en mijn verplichte leeskost voor de avond die over een uurtje begint, is uit.
Het is donker geworden. De school hier nog geen tien minuten vandaan. De plassen zijn fikse poelen inmiddels, de kerstverlichting is aan, er valt nog een hoop naar huis of elders te spoelen. Straks zit ik binnen, op een goedkope schoolstoel en ik zal hoorcollege krijgen van het fraaiste soort. Ik zal me drie zalige uren nietig en begrepen weten. Ik zal nieuwsgierig worden en de rest van mijn leven niets meer willen doen dan leren, lezen, leven.
Het bier heeft erin gehakt. De plassen worden golven bij elke passerende auto, juist bij de voetgangersoversteek. De lichtjes in de PC Hooftstraat branden alleen voor mij (zonder bril). Ik mag naar school.
 

blogger templates | Make Money Online