Eén van de aantrekkelijke kanten van London is dat het allemaal van die grappige kleine dorpjes aan elkaar zijn. Een soort zevenoog, of zo je smakelijker vindt, een margrietwiel - een brood dat we twintig jaar geleden op zaterdagochtend op de Nobelstraat in Utrecht kochten.Ik metro'de en buste vandaag naar Putney en naar Angel. Zeven uur op de voeten met zo nu en dan even op het pluche zitten. Mijn teennagels zijn spontaan alle het vlees in gekruld, de kuiten geïmplodeerd en de rug een wrak, maar wat was het weer heerlijk, dat rondsjouwen. In volstrekt eigen tempo naar volstrekt eigen bestemmingen. (Had ik al verteld dat in Putney en Angel leuke wolwinkeltjes zijn?) En net als je denkt niet gelukkiger te kunnen worden, met een flinterdunne drizzle op mijn coupe dix doigts, kom ik een afgelegen Waterstones tegen en zijn de cadeautjes voor de zonen ook binnen.
En dan moet mijn 'feel good experience of the year' nog komen!
1 opmerking:
Oeh, da's mooie wol! Die zou ik gewoon op het bolletje laten zitten en tentoonstellen :)
Maar ik ben dan ook geen breister :)
Een reactie posten