Doornroosje

In 1985 nam Edy de Wilde afscheid als directeur van het Stedelijk Museum in Amsterdam. Hij deed dit met een door hem samengstelde tentoonstelling. La Grande Parade, hoogtepunten uit de schilderkunst na 1940. Er zijn maar liefst 400.000 mensen op afgekomen. Ik ben drie keer geweest. 21 jaar was ik en van moderne kunst wist ik hoegenaamd niets. Deze tentoonstelling heeft me wakker gekust.
Later datzelfde jaar was ik in Stockholm, waar ik het Moderna Museet bezocht. Ik was net zo onder de indruk als in Amsterdam van veel werken, en meer nog. De doeken van Per Kirkeby kwamen recht bij me binnen. Ademloos maakte het me.

Wat maakt zijn werk voor mij magisch? Wist ik het maar. Het kleurgebruik, de schijnbaar slordige wijze van verfsmeren, de natuur als zijn inspiratiebron, het feit dat veel doeken zeer omvangrijk zijn? Dat allemaal, maar er moet meer zijn. Daar heb ik de vinger nog niet op en dat hoeft misschien ook niet.

Sinds die jaren volg ik Kirkeby. Ik heb inmiddels mooie boeken en op verschillende plaatsen in Europa werken van hem gezien. Vorig jaar nog bezocht ik een tentoonstelling in Emden. En bijna elke keer ontnemen zijn schilderijen me letterlijk de adem. Het mooiste werk zag ik tot nu toe 'life' in Arhus in het moderne kunstmuseum, Aros. Alleen het prachtige gebouw is de trip al waard.

Groot is dan ook mijn vreugde dat ik ontdek dat deze zomer daar een tentoonstelling aan Per Kirkeby gewijd wordt. De vakantiebestemming ligt nog niet vast. Het moet raar lopen als we niet door Denemarken reizen.