Ik dichtte voor gedichtendag 2007

De stoeltjes, per vier aaneengeklonken, bijeengedreven
tot een slordige rechthoek op te vaak geboend linoleum.
Is dit mijn laatste rustplaats voor mij de dood wordt aangezegd?

Het meisje trekt de moedermouw staccato bedelend omlaag.
Peuterzacht onthult ze dan haar snoepje. “Wacht u allang?”
krijgt geen reactie. Een gesprek dat eindigt voor dat het begon.

De klok tikt geluidloos de seconden weg. Het gestuukt beton
in groen dat rust moet geven dient als hoofdkussen. De zon schuift
langs, beroert mijn voet. Die geeft de angst een zetje

, die langs de kast met folders rolt, de kale man aantikt, tegen de
plastic planten kaatst en tot stilstand komt bovenop de stapel met
wat hier lectuur heet. Dat noodt tot bladeren, niet lezen.

Bestaat er een kledingvoorschrift bij slecht nieuws? Hij is in ‘t wit,
ik ben in ‘t pak van pijn gehesen. Mijn trommelvliezen wachten
als strakbespannen paukenvellen op de klap.