Iedereen zal wel zo'n straat hebben waar je iets extra's mee hebt. Voor mij is dat de Rielerweg. Om meer dan één reden. Ik heb er op zich niets te zoeken, al is er van alles te vinden. Deze weg, de enige die zo heet in heel Nederland, als ik mijn research goed gedaan heb, fiets ik in zijn geheel af, van huis naar werk. En aan het einde van de werkdag weer terug. Op de heenweg zing ik altijd. Op voorwaarde dat ik niet achterop wordt gereden door een collega of een collega inhaal, want dan wordt er doorgaans samen opgereden tot en met de fietsenkelder of tot onze wegen zich scheiden. Maar dan ben ik allang het zangmoment voorbij. Het zangmoment start aan het begin van de Rielerweg. Het heeft een tijdje geduurd voor ik erachter kwam waar ik begon te zingen. Zingen doe ik namelijk vaak onbewust, als ik me alleen waan. Ik hoor mezelf pas als ik voorbijgangers op zie kijken of collega's in de kamer tegenover me de deur dicht doen of de radio aan.
Op de Rielerweg zing ik altijd een aria. Altijd dezelfde sopraanaria of altijd dezelfde altaria. Ik zing óf uit de Messiah van Händel Rejoice greatly, o daughter of Sion óf de altaria uit het begin van de Matthäuspassion Bereite dich, Zion. Toen ik door kreeg dat het altijd die twee liederen waren die ik daar zong, ben ik eens op gaan letten wat dit toch elke keer weer opwekte. Ik was er vervolgens snel achter. Helemaal aan het begin, op de hoek met de Tjoenerstraat, staat een huis met de naam House of Sion.
1 opmerking:
Ja! Ja! Zo herkenbaar. Ik moet even graven, ik heb ook van die punten waarop altijd dezelfde associatie zich opdringt, soms een melodie, vaak ook een boek of gedicht. Het duurt dan een tijd en ineens valt het kwartje, wordt de onbewuste verbinding duidelijk. Leuk joh, Sion!
Een reactie posten