Laatste lekkernij uit Lucca

In het voorjaar van 2005 waren we twee weken in Italië. Na een handvol fantastische dagen in Venetië, logeerden we een nog heerlijker week in de bergen in de buurt van Lucca. We maakten kennis met agro-toerisme pur sang. Een wijngaard annex proeverij annex restaurant annex appartementenverhuurder annex beroemde mensen ontvanger. De Maionchi's komen uit een rijk en oud geslacht, zo nemen wij aan na ons bezoek. Zij zijn de enige familie met een praalgraf op het begraafplaatsje.
Opvallend was dat de eigenaren en medewerkers vrijwel geen engels spraken. Maar we kwamen er wel. Na een paar dagen in ons schitterend gelegen appartemen Le Salvie, begrepen we dat het zwembad nog leeg was omdat ze dachten dat wij het te koud zouden vinden. Per favore, no! En een halve dag later spartelden we met uitzicht langs cypressen op het Lucca in de verte. En we moesten ook zeker komen eten. Althans, dat dachten we dat ze bedoelden. Jeroen en ik lieten de jongens thuis met brood en chocopasta en togen tussen de middag naar het hoofdgebouw, de middeleeuwse fattoria. En inderdaad stond er een tafel voor ons gedekt. Een grote groep Amerikanen liet zich in de aangrenzende ruimte bedienen met eigen gids. Dan hoor je nog eens wat en werd ons duidelijk dat de aldaar gemaakte producten (vooral olijfolie en wijn) aan de man moesten worden gebracht. Dat verklaarde de drie, geopende, flessen wijn op onze tafel. Het eten was medio della strada (eigen vertaling van middle of the road) en dermate vet dat de wijn goed van pas kwam. De witte vonden we zozo, de twee jaar oude rode al een stuk beter en de rode uit 1998 super!
In het winkeltje zagen we dat Luciano Pavarotti er kind aan huis is, Renate Tebaldi ook en Nicole Kidman koopt haar olie hier! Daar wil je toch niet bij achterblijven.
We namen vier flessen wijn uit '98 mee naar huis. De krantenoppas kreeg er één en wij maakten de andere op mooie momenten soldaat. Op oudjaarsdag met vrienden die wijn kunnen waarderen de laatste. De volgende keer gaan we met de auto.