Bruidjes kijken (2)

Marjan had al een tijdje langs de nieuwe collectie gelopen en stond bij het rek met afgeprijsde exemplaren, maat 39, toen Ester binnenkwam die op de vlucht was voor een onverwachte regenbui. Marjan en Ester grepen tegelijk naar dezelfde schoen. Ester keek naar Marjan. Marjan keek naar Ester. "Wat een cliché", piepte Ester, die altijd als eerste sprak. "Ja", zei Marjan schor. Ze waren nog net niet ter plekke zoenend tussen de dozen beland, maar sindsdien wel onafscheidelijk.
De schoen die hen had samengebracht stond op de plank boven het bed van Marjan. De rechter van het paar stond op de schouw van Ester. Ze werden samen vrijwilliger in het filmhuis, kookten elke avond minstens drie gangen voor elkaar, deelden hun liefde voor zeehonden en zielige films. Dat Ester niet van kamperen hield was een teleurstelling voor Marjan, maar de huttentocht door de Oostenrijkse Alpen was een groot succes.
Toen Ester dan ook in de late herfst thuiskwam en een met kaarsen gedekte tafel aantrof, waarop de borden met rozenblaadjes waren versierd, begreep zij onmiddellijk wat er aan stond te komen en riep: "Ah, nee, ik had jou morgen willen vragen!". Er werd die avond weinig gegeten en als trouwdatum kozen ze 10 januari, precies een jaar na hun eerste ontmoeting.
Over de kleding waren ze het snel eens. Dat mocht een verrassing voor de ander blijven. En bloemen? Nee, geen bloemen. Wel schoenen. Samen uit te zoeken. Ze liepen in de schoenenzaak als altijd op dezelfde af. "Heeft u deze ook tweemaal in maat 39?"



[Gistermiddag om even voor half twee zag ik een stralend stel op twee identieke paren blauwe pumps de trouwzaal binnengaan. Ze heten vast geen Ester en Marjan. En als iets van de rest waar zou zijn, berust ook dat op toeval.]