Help, kiwi

Het zal ooit wel verkocht, en misschien ook wel gebruikt zijn, als tafelbel. Koper, messing mischien, behoorlijk door de tand des tijds aangetast met een enkel deukje en een donkerhouten handvat. Hij stond op de plank boven het bed van mijn ouders. Ik heb altijd verzonnen dat het ding uit het ouderlijk huis van mijn moeder kwam. Als je écht ziek was (dus niet op de bank met een boekje) kreeg je, met enig aplomp, de ziekbel naast je bed. Voor noodgevallen, want er werd heus wel voor je gezorgd. Voor als je gespuugd had, want zo heette kotsen toen nog.
Ik heb de ziekbel georven. In ruste staat deze op de plank boven het ouderlijk bed van de volgende generatie. De afgelopen dagen mocht ik 'm zelf gebruiken. Geveld door een griep met heel veel hoesten en zakdoeken, was ik meer dan zielig. Ik kon me dan ook niet bedwingen en belde regelmatig. Glas water bijvullen, nieuw pakje tempo, kiwi, het was niet moeilijk verlangens te bedenken zodra er een vriendelijk gezicht om de deur stak.
De staat van onze woning laat zich moeilijk vergelijken met de duplexkwaliteit waarin ik ben grootgebracht. Wat ook kan schelen is dat ik als potentiële verzorger niet achter de tv of computer zat. Hoe het ook zij, het merendeel van de keren bleef mijn geklingel onbeantwoord.
Ik herdoop je, kraste ik ijlerig tegen het gedeukte en gevlekte geval, op tien centimeter van mijn hoofd. Vanaf heden heet je zieligbel.