Spiegeltje, spiegeltje

Ik zit zintuigelijk best lekker in elkaar. Ik ben heerlijk om te voelen. Zo zacht. Ik smaak ook niet slecht. Zo verrukkelijk als die verrotte kies toen ik tien of elf jaar was zal niet snel meer iets smaken, maar zo nu en dan een nagel of een los velletje, lekker hoor. Ik mag mezelf ook best wel horen. Onder de douche of in de concertzaal. En ook mijn spreekstem is niet storend. Ik ruik ook okay, met en zonder luchtje. Ik ben helaas niet zo om aan te zien. Nou heb ik daar niet zo'n last van, want wanneer moet men nu naar zichzelf kijken?

Fotomomenten zijn dus niet mijn favoriete tijdsbestedingen. Onlangs nog bewonderde ik met een vriendin/ex-collega die mij toegezongen had, de foto's van het afscheid van de gemeente Deventer. Ik vond haar prachtig en zij mij. Zij gruwelde van haar eigen kwabben (welke kwabben, vroeg ik me af?), terwijl ik die foto van mezelf met onderkin voorzichtig als 'gaat wel' benoemde (namelijk een stuk beter dan alle andere waarop er twee of drie zijn te zien). Ach ja, de vrouwen en hun zelfbeeld, 't blijft tobben. BMI 25 of 32.6, ik heb geen stiefmoeder nodig om het antwoord van de spiegel niet te geloven.

Hoe bruut dat ik in mijn eerste maand bij de nieuwe werkgever Op De Foto moet. Ik niet alleen, maar de hele Dienst. Menig mailtje hebben we al mogen ontvangen en - ja, ik ben naast zacht en smaakvol en luisterrijk en goddelijk geurend ook braaf - ik heb mezelf dan maar op de hoge stoel gehesen en heb het geklik ondergaan. De fotosessie, die in de centrale hal plaatsvindt (!), wordt gehouden door een onervaren fotografe, die vooral bezorgd is om spiegelende brillen. Ik mocht kiezen uit twee foto's, die ik voor de komende jaren in het digitale smoelenboek wil zien opgenomen. Ik koos voor de tweede. Het meisje reageerde hoorbaar voor alle wachtende collega's: DIE??

(foto: Ina in 2003, uitje van het werk, met als thema: vochtig en ordinair)