Op de zeepkist (6)

De straatmuzikant
De lente is niet meer te stuiten, koppen de weerberichten vandaag. Iedereen vliegt dan ook naar buiten, in al dan niet reeds aan de weersomstandigheden aangepaste kledij. Een goed moment om een lans te breken voor de straatmuzikant. Ik ben een grote fan van deze straatbewoner, mits zhij gebruik maakt van eigen energie om geluid voort te brengen en mij niet anders lastig valt dan door het maken van muziek.
Ik doneer graag in de openstaande gitaarkist of richting platte pet. De muzikant geeft mij altijd vreugde. Het zevenjarige meisje met een half jaar blokfluitles, in het park tijdens Koninginnedag, net zozeer als de Deventerse Guido met trekzak in de hal van het station. Je zal er toch maar zitten. Doorgaans is het niet wat deze mensen als tienjarige dachten te worden: straatmuzikant. Niet zelden is het geen vrije keuze. En toch doen ze het maar, ons gratis en voor niks eigenhandig vertier bieden. Tenzij wij beslissen dat we er geld voor over hebben. Heerlijk, toch, zoveel vrijheid als wij cadeau krijgen?
Het is een van de redenen dat ik zo graag in London ben. Vooral in de ondergrondse moet het fantastisch zijn om saxofoon of panfluit uit te proberen. Hoe verrukkelijk is het op die roltrap te staan de me steeds dichter bij een hemels geluid brengt, terwijl ik - paradoxaal genoeg - afdaal in de tochtige krochten. (Leestip: King Solomon’s Carpet, door Barbara Vine (pseudoniem van Ruth Rendell) over de machtige wereld van de mooiste metro, gezien door de ogen van echte buskers.)
Toen ik in Utrecht woonde – en nu ik weer in Utrecht werk lijkt dit niet eens zo lang geleden – waren er twee heren niet van het plaveisel weg te slaan. De een was een (toen) dertiger met hond, die vijf nummers hooguit op z’n repertoire had staan. De man, niet de hond. De hond blafte alleen zo nu en dan. Ook vals. Ik kan Country Road nog steeds niet horen zonder aan de man met de dikke ader in zijn nek te denken. De ander was Sygurd Cochius (zie plaatje boven). Hij overleed in 2001 op 84-jarige leeftijd. Al jaren daarvoor ging het gerucht dat hij dood was; ik herinner me nog dat het bij de kapper en in de supermarkt het gesprek van de dag was. Ik schrok toen ik de man zag staan, fluitend voor de boekhandel op de Oudegracht.