Ik ben er de hele nacht aangenaam door wakker gehouden. Mijn gedachten cirkelden rondom ex-vriendin L. Nou ja, ex-vriendin, meer Vriendin Die Hopelijk Tijdelijk Uit Het Oog Was Geraakt. Zoals dat gaat als je (waarbij de je 'ik' is, in dit geval) kinderen krijgt. L. is sinds een week moeder. Gistermiddag lag een geboortekaartje op de mat. Omdat mijn naam eerst stond, maakt mijn innig geliefde wederhelft zo'n kaartje dan niet open. "Raden?" suggereerde ik terwijl ik een prachtig blauw kaartje naar buiten schoof. Maar onmiddellijk kreet ik al verrast: "Och, wat leuk, L.!"
Ze zal inmiddels weer op zijn, de kraamhulp heeft gisteren de deur voor het laatst achter zich dichtgedaan (het signaal voor het kind om z'n ware aard te tonen, wat doorgaans betekent: zes maanden krijsen), misschien heeft ze al een ommetje gemaakt in de lente? Ik hoop dat het haar zeer goed gaat. Mijn werkadres is maar een paar kilometer van de wieg verwijderd; het moet raar lopen als ik Lucas binnenkort niet een keer onder z'n kinnetje kriebel.
4 opmerkingen:
Zoals dat gaat. Inderdaad. Moet je, zoals ik, geen kinderen krijgen. Dan raak je heel wat vriendinnen kwijt in dit leven. Je hebt geen gespreksstof meer. Wat jammer is dat toch.
@Cornette:
Ja, moeilijk kan dat zijn, hè? Ik heb het overigens ook met 100% moeders. Dan ben ik ook snel door mijn stof heen. 't Is een rare tijdvreter, de vreugde van het moederschap. Katten, een baan of vakanties geven sommige anderen ook monomane trekjes. Ach, zeiden onze moeders het al niet: alles met te ervoor is niet goed, behalve tevreden?
Cornette,
misschien schrale troost, maar als de kinderen groot zijn, worden de moeders soms nog 'vriendinlozer' dan de kinderloze vrouwen. Op een ouderavond van een puber nog contact proberen te leggen met die ander ouders komt toch wat zieliger over dan destijds aan het hek bij het kleuterschoolplein. En waar zijn dan die echte vriendinnen ineens, die zonder kinderen misschien, die een boeiend leven hebben opgebouwd, tijd hadden zich verder te ontwikkelen? Krampachtig hou je je dan in gezelschappen vast aan gesprekken over je pubers, die je juist af en toe even helemaal wil vergeten, omdat je 'jezelf' weer wil zijn, maar wat was dat ook al weer?
Lucas is onder zijn kinnetje gekriebeld, hoera!
de Vriendin Die Gelukkig Maar Tijdelijk Uit Het Oog Was Geraakt
Een reactie posten