Over feestjes gesproken. Waarom zijn het toch zelden de feestjes die al weken of maanden in je agenda staan die herinneringen voor eeuwig opleveren? "Jongens, ik heb erwtensoep gemaakt!" telefoneerde ik, als derdejaars student vanaf mijn zolderkamer. "Er is schaatsen en ik heb televisie". Sommige konden niet, anderen namen iemand mee die ik nog niet kende en iemand stal mijn hart - hij zou het pas jaren later krijgen - door roggebrood en spek op tafel te gooien.
Of dat weekend, dat op vrijdag nog uitnodigend leeg had geleken en volstroomde met een strandwandeling, waarom de tent niet mee, waarom P&L niet vragen mee te gaan? En dan zondag thuiskomen, het antwoordapparaat laten knipperen en die hele goede rode wijn soldaat maken. In je eentje.
Ergens zijn we, ben ik, dat spontane kwijt geraakt. Niet dat ik mijn vrienden en familie niet waardeer en dat ik hen niet graag zie, sommige zelfs véél vaker dan gebeurt, maar die altijd volle agenda kan me zo naar de strot vliegen. En dan bek ik een van de liefste vriendinnen af, natuurlijk net die.
Aye en Merlijn, die ik respectievelijk kort, maar prettig steeds heviger en slechts virtueel ken, zijn nu met een even verrassend als heerlijk Ei van Columbus gekomen.
Zou het spreektaal worden? "Oktober? Nee, dat is mijn LZA-maand." "Of Piet op de reunie komt? Geen idee, hij is een LZA'er."
Ik doe mee. Ik begin wel met vals spelen en laat de afspraken staan die ik al heb. Maar verder? In april ga ook ik leven zonder agenda.
Wie zal ik in april op gaan zoeken? Eindelijk weer eens Mirande, of Arend? Of die wandeling met Elma door Ter Aar? En die avonden die zich leeg voor me uitstrekken...die schrijfruimte op zolder nu dan toch eindelijk eens gaan maken. Stop! Niet plannen. Leven.
3 opmerkingen:
Wat een ontzettend mooie ode aan ons Ei, dank je wel!
Dankjewel!! Mensch, durf te leven...
en dan moet je natuurlijk ook nog je verjaardag vieren (zoete inval?)
Een reactie posten