Op (de) Weg

Onderdeel van de introductie voor nieuwe medewerkers van de Waterstaat (ik ben in twee weken niemand tegengekomen die voluit Rijkswaterstaat zegt) was een excursie naar Een Werk. Hoera! Zet me achter glas in iets dat rijdt en ik ben zeer gelukkig. De studie geografie biedt talloze eendaagse en veeldaagse binnenlandse en buitenlandse geluksmomenten en de studievereniging nog veel meer, en deze verslaving raak ik nooit meer kwijt.
Dinsdag gingen we naar de A2, gedeelte Holendrecht-Oudenrijn. Na een uur in een bouwkeet in Breukelen, (kruising tussen finse sauna en luxe vakantiewoning) met prachtige bouwtekeningen en oude en nieuwe filmpjes over de rijkswegen en drainagesystemen, mochten we het veld in.
In groepjes werden we over de toekomstige afslagen Vinkeveen en Breukelen gereden, ervoeren we de zetting (tot woensdag noemde ik dat klink, maar zo onprofessioneel ben ik niet langer) en toverden we de bouwtekeningen voor ogen bij een faunaonderdoorgang. Bizar om in het veenweidegebied op acht meter hoogte te staan. In een Hyundai Tucson hotsebotsten we over een deel van de 1,8 miljoen kuub zand die nodig is om dit deel van de A2 uit te breiden naar 2 maal 5 strooks (de rest van de getallen zij u geschonken). De slagzin Ontdek pure beschaving gaat me elke natte of droge brug te ver, maar reed het lekker? Ja! En dan zat ik nog achterin en knotste mijn hoofd niet onzacht tegen het raam. Met vier mannen in de auto ga je niet piepen natuurlijk, maar ik heb wel een nieuw tubetje arnicazalf in huis gehaald.
De zandhopen zijn bezaaid met eenjarig gras (ik praat hier de collega na, mensen, de flora- en faunakenner in mijzelve moet nog ontdekt worden). Om te voorkomen dat elke wagen hetzelfde spoor rijdt en er zo geulen ontstaan die het te makkelijk maken dat het zand vervliegt, moeten de chauffeurs slingerend rijden. Cool! Ik wilde nog vragen of ik ook een stukje mocht, maar was net iets te bang dat de collega ja zou zeggen.