Zeventig maal zeven

De formule, ongetwijfeld door de jongste bedacht, blijkt nog steeds een ijzeren. Twee verzinnen per toerbeurt wat er voor nummer drie wordt georganiseerd. De eerste zaterdag van april en oktober is het prijs. Een paar dagen van te voren krijgt de te verrassene (ditmaal de middelste, over wie de volgende anecdote valt te vertellen: in klas vijf was het niet meer de bedoeling dat je aan de onderwijzer vroeg hoe een woord te spellen, maar dat je dat zelf opzocht. De middelste had verrassing fout geschreven, maar verdedigde zich door aan te geven dat ze het woordenboek had geraadpleegd. Dat lijkt me sterk, volwassende de onderwijzer, en dacht veel te kort na en ging onmiddellijk een weddenschap aan. Stralend wees de middelste verassing aan.) een cryptische mail. Opdat je de kaasschaaf maar niet vergeet. Of de lege rugzak. Het paspoort. De loopschoenen. Zin en onzin door elkaar.
De foto is van een jaar geleden, toen de oudste werd verrast. Op een uitvoering van de MP in de Laurenskerk in Rotterdam. Voor de andere twee ook geen straf, overigens. Let vooral op de rij achter ons. Een staaltje time management dat ons alledrie in wisselende maar ruim voldoende mate gegegeven is.
Op deze stille zaterdag was onze zevende zussendag. En zoals alle keren weer met aangenaam weer en in het perfecte gezelschap. We kenden weer het tonicmoment, de ansichtkaart aan Miep en de slappe lach. Het was weer meer dan goed.