Tot een jaar of tien geleden droeg ik vanaf de eerste lentezonnestraal tot ver in oktober sandalen. Er zal wel eens een dag geweest zijn dat ik een gymschoen droeg of een vetergeval, of een enkel keertje iets met een hakje, maar mijn basisvoetenoutfit was de Birkenstock Milano. Het was het enige paar schoenen waarin ik lopend of staand niet binnen het uur rugpijn had. Dus áls ik bezwaren had tegen De Sandaal, dan wierp ik die verre van me. Mijn Sandaal ging ook heel goed samen met De Sok. Waarom niet? Als het toch te koud was voor blote tenen?Toen ik in januari 1996 lag te bevallen, miste de kraamhulp bijna het moment suprème, gebiologeerd als ze was door de grillige figuren op mijn voeten. Pas na bevestiging van de jonge vader geloofde ze me: jarenlang sandalen dragen had gezorgd voor bruin met strepen, en geen winter die dat meer deed verdwijnen.
Met de jaren kwamen de banen met status en blijkbaar meer oor voor de omgeving, die riep dat De Sandaal not done is. Lees: geen porem. En met Sok: Verboden. Mijn innig geliefde slippers die mij - in lichte en in zware dagen - moeiteloos en zonder klagen droegen, verdwenen naar onder de kapstok. Om uitsluitend tijdens het kamperen tijdelijk in ere hersteld te worden. Hoezeer de klimatologische omstandigheden er ook naar waren (en voor iemand als ik die boven de 12 graden al geen jas meer draagt, doen die zich vaak voor), hoe de rug ook opspeelde, 'buiten de deur' leek ik hen niet meer te kennen.
Ze namen wraak. Nog lang niet versleten, toonden ze zich stug, de ene keer dat ze onder uit de klerenkast werden gehaald. Te stug. Blaren waren mijn deel. En nog wilde ik het niet begrijpen.
Ik schafte mezelf - ten behoeve van een vakantie in het buitenland - een paar van een nieuw, soepeler merk aan. Mijn nieuwe liefde heette Teva, zacht en comfortabel als pantoffels. Maar ook met haar wilde ik niet gezien worden, anders dan onder gelijkgestemden in de Drentse bossen.
Het is geheel mijn eigen beslissing om al dan niet naar de Bouwdienst af te reizen met het ideale schoeisel aan mijn voeten. Zeggen ze niet dat ik zo prettig onconventioneel ben? Wat of wie houdt me tegen? Dat het morgenochtend 8 graden is mag geen beletsel zijn. Sokken genoeg.
5 opmerkingen:
Ina, bij de zusterdienst van de Bouwdienst, het RIZA, is het dragen van sandalen met (liefst geiten)sokken de locale dresscode, dus binnen RWS zeker geaccepteerd.
Ik zal je vertellen: ik loop dagelijks in huis op groene birkenstocks (stadnaam even kwijt) en zomers op een wat hippere bronzen variant(ibiza als ik me niet vergis). Op die ibiza's ben ik half Canada doorgelopen zonder klagen. En toen. Toen was het zomaar zomer middenin de lente en kwamen ze weer uit de kast en wilden ze mee naar het strand afgelopen zondag. Blij eindelijk weer in functie te zijn. Ik ook blij hen weer te zien. En toen. Kwam ik 's avonds thuis met op beide voeten een blaar. Ineens moesten we toch weer wennen aan elkaar. Maar dat is ook niet raar want de zomer was ook nog niet echt begonnen, dat wisten we allemaal.
That's the spirit, gewoon aantrekken die sandalen. Als je er niet direct mee begint, dan kun je er al helemaal niet later alsnog mee starten. Laat ze maar meteen wennen aan de Echte Ina!
ik heb net van 't weekend voor 't eerst Birkenstock slippers gekocht. Ik moest wel wat overwinnen, want man wat zijn die dingen lelijk. Erg eigenlijk dat ik daar dan toch mee zit. Want het lopen ermee is een genot en dat is ook wat waard. Zeker omdat ik het liefst op slippers loop zodra het weer het een beetje toelaat.....
Gewoon doen hoor Ina, je rug is belangrijker dan wat "ze" ervan zeggen. Ik loop graag op een beetje stevige sandalen, ook naar mijn werk, maar alleen als het warm is. Teva's wil ik altijd nog eens kopen.
Een reactie posten