Eenzaam maar niet alleen

Ik voel me de laatste maanden weer zes, acht, tien jaar. De leeftijd dat je opeens alles en onmiddellijk alles over je-kunt-het-zo-gek-niet-noemen wilt weten. Een zucht naar feiten, die voortkomt uit nieuwsgierigieid naar alles en iedereen. Binnen een paar dagen was je expert in treinwisselsystemen, koningshuizen in Europa of de meikever. Sommige informatie beklijft. Zo weet ik zeker dat zusje A. de volledige namen en geboortedata van de kleinkinderen van Juliana en Bernhard nog uit het hoofd kent. Ik kwam in Deventer werken en kende al één straatnaam, de Vetkampstraat. Omdat ik alle straten uit mijn hoofd ken waar in Nederland grote voetbalstadions staan.

Mijn schrijverij, want dat is het dat mijn nieuwsgierigheid weer brandstof geeft, bracht me de afgelopen dagen op het pad van tapdansen en begraafplaatsen. Mijn korte verhalen publiceer ik niet op dit weblog, maar hier dan alvast wat ingrediënten verklapt.

Ik stuitte op iets dat me ontroert tot op het bot (vergeef me de goedkope vergelijking). Ik surfde en strandde op een site met als titel, de Eenzame uitvaart. In Amsterdam alleen al overlijden per jaar zo'n 250 mensen waarvan niet te achterhalen valt of iemand hen nog kent. Of juist heel snel is duidelijk dat de overledene niemand wil kennen, alleen wil gaan, of juist node eenzaam en vervuild was. Het gaat om hele oude mensen, in overvolle of juist heel propere behuizing, om junks in kanalen, om nog jonge mensen die van iedereen vervreemd waren geraakt.
Kunstenaar F. Starik heeft zich het lot van deze mensen aangetrokken en organiseert nu al jaren dat er een dichter een werk maakt voor deze mensen en het voor komt dragen tijdens de eenzame begrafenis of crematie. Soms doet hij het zelf en hij heeft een groep dichters om zich heen verzameld, met de gruweltastische benaming Poule des Doods, die op afroep beschikbaar zijn.
Meestal zo'n drie dagen hebben ze om met iets passends te komen. Op de site, en in een boek las ik na hoe zuiver dit gebeurt. Het is geen bundeling sec van de gedichten; Starik doet van elke eenzame uitvaart verslag op indringende wijze. Juist omdat hij niet oordeelt, dicht bij de feiten blijft en keer op keer blij kan worden dat er nog zovelen zijn (uitvaartbegeleiding, dragers, ambtenaar van Bureau Uitvaarten van Gemeentewege), die voor iedereen een respectvol afscheid willen verzorgen, raakt het me diep.

Ik ga nu weg

(..)

Geen verdriet of eerbetoon, het is.
Hier ligt alleen een leeg lichaam,
een levenloos ding.

Laat mij nu maar, ik ga gewoon.
Verstrooi mijn as, denk niet meer aan mij
't is uit: ik ben voorbij, voltooid. Ik was

Tot nooit.

© F.Starik