Over de keerzijde van materiële dankbaarheid bij afscheiden

Ik houd niet van sprookjes. Ik woon in Deventer en wandel graag in historische omgevingen; alle routes ken ik. Fado vind ik vooral om te lachen, mooi is anders. Van lelies krijg ik hoofdpijn. Gedichten maak ik zelf graag, maar lees ik nooit. Boeken dikker dan 300 pagina's maken me zuchterig. Ik maak mijn sieraden zelf, die hoef ik dus niet cadeau te krijgen. Als geograaf en samenwonend met een atlasverzamelaar ken ik alles wat de afgelopen 20 jaar is verschenen. Het komende half jaar ga ik afvallen en dus zal ik geen wijn drinken.

Stel dat bovenstaande allemaal waar zou zijn (En mocht u troost nodig hebben of bij willen komen van verbazing: dat is het níet. Niet allemaal.), dan zou ik gisteren alleen maar cadeaus hebben gekregen die ik al had of niet zou willen. Laten we dat omwille van mijn betoog even aannemen. Als ik dan de 'meeste mensen' zou zijn dan zou ik misschien denken: bah, ik ben met een verkeerd cadeau aangekomen en een cadeau dat je al hebt wil je ruilen. Kijk, en daarin ben ik anders dan de meeste mensen.

[Toen ik echt geen geld had, was het anders. Toen vroeg ik limonadeglazen omdat ik er anders geen meer had, en van mijn ouders geld om een busje te huren om te verhuizen. Als ik had gedurfd had ik tampons voor mijn verjaardag gevraagd, man, wat waren die duur.]

Een met zorg uitgekozen gift, met de jarige of jubilaris in het hoofd naar de kassa gebracht, wat is er mooier dan dat? Er is tijd aan mij besteed, en aandacht. Niets is mooier. En daarom aanvaard ik alles in dankbaarheid. Ik bedenk niet eens of ik het 'al heb' of 'leuk vind'. Om eerlijk te zijn: ik luister eerst en vooral naar de woorden die worden gesproken, voel de warmte van de handen die de mijne omsluiten, van de welgemikte zoenen op beide wangen. Ik zie de dankbaarheid/beleefdheid/humor/gedeelde herinneringen in de ogen en geniet.

En ik geniet vandaag gewoon door. Van alle gesprekken die ik in herinnering roep of die me ongevraagd weer te binnen schieten. Zoveel leuke en lieve woorden. Ik geniet van de prachtige bos bloemen die ik de kamer rondsjouw naar daar waar ik niet ben, maar ze wel kan zien (want dat is echt waar, van lelies krijg ik hoofdpijn), van het lied van de twee achterblijvende collega's, van de flarden toespraak die ik onthouden heb, van friese fado die zowaar zeer te pruimen is, ik tel de vele gulle giften voor mamacash (nu ik zeker weet veel lezers te hebben onder collega's, o nee zeg éx-collega's, durf ik te zeggen: daarover later meer), lees ik en lees ik nog meer, o zaligheid, slaap een knetterende ontspanningshoofdpijn weg en weet me gewaardeerd.

't Is allemaal wel heel erg kusje kusje, niet? mompelde een vandaag-nog-net-collega. Gisteren zei ik daarop: dat hoort op zo'n dag. Vandaag voeg ik er voor mezelf aan toe: En wat is dat heerlijk.