Italian lessons

Het meisje van het toeristenbureau had de bewegingen van mijn vooruitgestoken samengeplakte handen goed uitgelegd. De twee jonge eigenaren van het piepkleine restaurantje, neven schatte ik in, kwamen schaal na schaal met verse vis onder mijn neus houden. Ik probeerde tot een keuze te komen, maar dat was de bedoeling niet. Dat deden zij wel. Ik hoefde alleen te eten.

Toen ze eenmaal door hadden dat ik een echte Hollandse was en voor Feijenoord, wees de jongen die voor ober speelde naar zijn neef in de keuken. Of ik wist dat zíjn, een achteloze hoofdbeweging naar de kok volgde de vinger, AC Milan die avond tegen PSV speelde? Si, semi finale, probeerde ik hun taal. Precies, en daarom was hij ook voor Feijenoord, want hij was voor Iuventus en dus niet voor AC en dat moest ik begrijpen, want ik was natuurlijk ook niet voor PSV en of hij me daarom mocht zoenen?

Zulke dingen begrijp ik nou nooit in een andere taal en ik wierp me op het ontgraten van een voor mij onbekende vis. Ik smulde uren en we gilden mee met de radioverslaggever. Aan het einde van de avond lag er een indrukwekkende stapel graten en koppen voor me en was PSV roemvol ten onder gegaan.

De AC-fan kwam met een punaise aan. Grazie, en wat moest ik er mee? Het bleek de bedoeling dat ik het kaartje, dat de hele avond al om de kaars gevouwen had gezeten, een boodschap mee gaf en aan het plafond hing.
Io vivo quasi in ciel, schreef ik uiteindelijk maar. Een citaat deed het altijd goed en een beetje Italiaan zou de teksten van de opera’s van Verdi vast wel kennen. Bovendien was het nauwelijks overdreven; deze avond was paradijselijk geweest. Ik reikte het kaartje naar de neven, die naar boven wezen; het was echt de bedoeling dat ik het zelf bevestigde.

Ik ging midden op de zitting van de gammele stoel staan en prikte het kaartje tussen de tientallen die al aan het lage plafond hingen. Iuventus las mijn tekst met zijn hoofd in de nek. Ik was in deze positie bijna een hoofd groter dan hij. Ik zag tranen uit zijn ogen omhoog schieten op hetzelfde moment dat de zitting het begaf en ik met een klap veertig centimeter lager stond. Hij omhelsde me terwijl ik nog in de stoel gevangen zat.