Mijn eerste volledig zin, met onderwerp en gezegde, sprak ik op 23 januari 1966. Ard Schenk ging onderuit tijdens een schaatswedstrijd en ik priemde mijn vinger naar de tv en riep: Paltie ! Paltie ! Elke liefhebbende moeder herkent hierin natuurlijk: Hij valt! Mijn eerste zin is onderdeel geworden van de canon van de orale geschiedenis van huize De Bruin.Wij woonden aan het randje van het dorp. In de weilanden achter ons huis werd na verloop van tijd bijgebouwd. Voordat de bestrating gelegd werd, waren stoepbanden en putten aan de straatrand al aanwezig. Mijn zusje en ik holden door het zand op zo’n hoge put af om er vooral als eerste bovenop te staan. Met de handen in de hoogte was meestal ik, de oudste, Ard. De krans werd – ook virtueel – met allure gedragen. Op de stoepband stond zusje Keessie.
Mijn moeder schreef, languit op de grond voor de tv liggend, alle rondetijden mee. Ze zijn niet bewaard, helaas, die vele pagina’s met het bibliotheekschoonschrift in potlood. Ik meen me zelfs te herinneren dat er een keer aan andere krant (de vaderlander, suggereert een geheugencelletje?) in huis was omdat daar nog mooier de statistiekjes op konden worden bijgehouden. Een ongekende luxe.
Mijn vader is jarig op 7 februari. De verjaarsvisite werd indien mogelijk om de kampioenschappen heen gepland. Hoewel het in de jaren zeventig nog overzichtelijk was, met één EK en één WK, kwam het toch vaak voor dat bezoek jammerlijk vroeg kwam of net iets te lang bleef. En menig winter lonkte nog een derde vorm van vermaak: natuurijs.
Sven en Ireen zijn de nieuwe Ard en Atje. Na 35 jaar weer een vaderlands wereldkoningskoppel. Ireen en Sven reden hun ritten terwijl wij de verjaardag van mijn vader vierden in een restaurant en (klein) zoon P. op het ijs van de bijbehorende (kunst) baan, zijn rondjes draaide. Alles verandert, maar niet alles gelukkig even snel.
(foto: Ina, vermoedelijk door moeders gekiekt, 1972)
Naschrift: Hoe leuk is toch het collectief geheugen. Ik zocht nog wat nadere details over de valpartij van Ard Schenk. Blijkt het niet Ard Schenk, maar Kees Verkerk te zijn geweest die onderuitging in 1966, in Deventer, ook dat nog, waardoor Ard voor het eerst Europees kampioen werd.
3 opmerkingen:
A. (moet nodig een naam gaan zoeken)zegt:
Wat een contrast met je zin van zaterdag! Wat die laatste zin betreft wilde ik je nog wijzen op wat zus M. op deze dag blogde. www.mijmerlijn.nl. Grappig!
Ah, ben jíj A.!
Ik kan nog steeds beknopt zijn, hoor. Maar zo'n klassieke opleiding hakt er wel in ;-)
Dank voor mijmerlijn-tip.
Gisteren kwamen de ouders van Sjaak langs en werd stellig doch beslist gezegd dat er wél schaatsen gekeken zou worden. Gewapend met een laptop werden de live-results erbij gehouden en schakelde Sjaak na drie rondjes al naar het WR-schema dat in een ander overzichtje stond. Dat aanschouwende mijmerde de vader van Sjaak dat zijn zoon vroeger alles meeschreef. Het medium is veranderd de beleving niet.
En zelfs Moeders schreeuwde mee toen Sven de 12.50-barrière nam.
Een reactie posten