Gelukkig hebben we de foto's nog

Stel. Je bent een vrouw net zoals er zoveel vrouwen zijn. Je krijgt een kind, waardoor je plots moeder bent. Van een zoon, in dit voorbeeldig geval. Je vindt het de aller- allermooiste en liefste van alle kinderen. En niet omdat de natuur dat zo bedoeld heeft, nee, omdat deze jongen echt de aller- allerleukste en de knapste is. Hij groeit voorspoedig op. Is een voorbeeldig beleefd jong, ook dat nog eens. Opeens, hij is nog maar een jonge jongen, krijgt hij een rol in een film aangeboden. En dat gaat hij natuurlijk doen, leuk voor zo'n knul! Dan loopt het wel een beetje uit de hand. Eén film wordt twee, wordt drie en vier ... Op vakantie in eigen land kun je wel schudden, want twee weken handtekeningen uitdelen is ook zo wat. Ondertussen groeit je knulletje. Het ruikt niet meer zo lekker als je 's ochtends de gordijnen op zijn kamer openschuift. Hoe je ook zeurt en vriendelijk vraagt, de badkamer is na zijn gebruik een chaos, sokken draagt hij dagen te lang en een grote mond kun je krijgen als je op het verkeerde moment vraagt of hij nog wat leuks heeft meegemaakt. Zeventien is hij, en je begint te hopen op een snelle volwassenheid.
Dan is er een toneelstuk. En weer vergeet je te overleggen of dit wel geschikt is voor je bloedje. Hij lijkt er gelukkig door, dus wat zou je je zorgen maken. Elke avond komt hij laat en later thuis. En nooit iets vertellen. Dan zijn er de foto's.