Helicoptertrauma

Ik was nog maar een paar jaar in overheidsdienst toen ik - en met mij een groep collega's - uitgenodigd werd voor een helicoptertochtje. Gratis en voor niks, een grote bouwfirma betaalde. Verreweg de junior daar aan tafel, snibde ik zonder op te kijken 'nou dat zou wat zijn zeg daar moet je toch niet aan denken dat je je daarmee in zou laten'. En negeerde mijn gevoel. Wow, in een helicopter zitten, dat moest fantastisch zijn! Ik negeerde overigens ook de lichaamstaal en alle onuitgesproken reacties van de tafelgenoten. Een paar weken later was de volgende bijeenkomst. Er werd er druk nagepraat over het prachtige weer van de vorige dag en hoe mooi ze alles hadden kunnen zien liggen. Ik leerde dat principes heel persoonlijk kunnen zijn en soms pijn doen.

Mijn huidige baan vraagt van mij om regelmatig boven de materie te hangen, eens even los van de waan van de dag de boel op de korrel te nemen. Dat is me op het lijf geschreven. Groot is de verbazing dan ook van sommigen dat ik deze post alweer verlaat. "Maar kun je in je nieuwe baan je helicopterview dan wel gebruiken?"

Au.