Nooit te oud om te leren

Joop Koopman en Astrid Joosten zijn al mijn hele leven gast in mijn huis. Als kind, diep onder de indruk van de parate kennis van mijn ouders, keek ik al naar 2voor12. Tevergeefs heb ik geprobeerd hen samen kandidaat te laten zijn. Zo brutaal om hen achter hun rug om te geven ben ik niet geweest. Jammer dat ik ook brutaal pas later in het leven ben durven zijn.
In 1993 heb ik uiteindelijk samen met mijn moeder de voorrondes doorlopen en werden we uitgekozen om 'voor het echie' mee te doen. Helaas kwam mijn moeders ziekte ertussen. De uitzending van de opname die we op het laatste moment hebben moeten afzeggen vond plaats in de week van haar overlijden.
2voor12 kijken is voor mij dan ook meer dan alleen maar een leuke quiz meedoen. Ik stel me altijd voor dat mijn ouders nóg meer vragen weten dan ik. En zéker dat mijn moeder met een minimum aan letters het woord al zou hebben geraden. Soms spelen het ene of het andere zusje en ik 'moeder en dochtertje': we sms'en zo snel mogelijk antwoorden of bellen elkaar zodra we het woord zien.
Afgelopen vrijdag was een leuke uitzending met twee hele goede kandidatenparen, maar de vragen vonden wij thuisbankzitters te makkelijk. Zeker omdat er hints worden gegeven die de twee minuten durende inleiding op de vraag overbodig maken.
Zo werd er gevraagd naar een kinderspeelgoed, gehuld in een ei, dat stuiterde en allerlei leuke vormen aan kon nemen. Dat schoot me gelijk te binnen: silliepoetie! Toen meldde Astrid er nog bij: de naam betekent in het engels 'rare stopverf'. Wij keken elkaar met open mond aan. Silly putty, natuurlijk! Ook wij zijn nooit te oud om te leren.

(Op zoek naar een leuk silliepoetieplaatje kwam ik er ook achter dat ik met tegen de spiegel gooien en barbapappa's kneden weinig creatief ben geweest. Kunstenaar: Vik Muniz.)