Incasseren in Castellum

Ik heb altijd willen geloven dat ik verwekt ben in Rotterdam, in de opkamer, op de boerderij van mijn grootouders. Op steenworp afstand van de Van Brienenoordbrug, in aanbouw toen. Mijn wieg stond een stuk minder romantisch 35 kilometer verderop, in een provincieplaatsje in het Groene Hart, dat toen overigens nog niet zo heette, maar nog wel heel groen was. Mijn vader had er, uitzonderlijk voor een vrijgezel, een eigen tweekamerwoning gekregen. Eenmaal getrouwd en met een kind op komst bleek het een uitkomst dat een buurvrouw wel wilde ruilen en zijn mijn ouders iets groter komen te zitten. Nog voor mijn tweede verjaardag zijn we verhuisd naar een nog groener stukje van 't hart.

Veertig jaar later besluit ik de plek waar mijn zusje en ik zijn geboren nog eenmaal van dichtbij te gaan bekijken. De jaren zestigflat wordt groots onderhouden op het moment.Veel flats staan te koop en een plaatselijke firma pakt de betonrot aan. Voor €1.20 mag ik een uur parkeren voor mijn geboortehuis waar nu L. van Capel en V. Tetteroo wonen. De kozijnen zijn inmiddels van kunststof en de ramen te hoog om naar binnen te kijken. Ik snuif, graaf, laat binnen waaien en pieker suf: maar nee, er komt geen enkele herinnering boven.

Ik probeer mijn moeder voor te stellen met een net lopend kind en een baby in de kinderwagen, worstelend met de voordeur. En mijn vader, die aan komt fietsen van zijn werk, met een bos bloemen of twee palingen bij zich. Ze verschijnen slechts met grote moeite voor mijn geestesoog op deze plek die bij mijzelf niet is ingesleten. Ik loop een rondje om het blok, zoekend naar mijn eigen voetstapjes. Het is een zaterdagochtend met de drukte die erbij hoort: boodschappen worden uit achterbakken gehesen, meisjes fietsen in hockeykleren voorbij. Niemand herkent me.