Twaalf voor half twaalf

Elke dag je lievelingseten zou vervelen, zeggen ze. En als je iedere avond naar het theater zou mogen, dan zou je binnen drie weken al denken 'Hè, mag ik vanavond gewoon de krant lezen?". Zeggen ze. Daar staat weer tegenover dat wat je bijna nooit krijgt, dat je daar mateloos naar kan verlangen. Zo wil ik soms anoniem en druk. Dan ga ik naar Waterstones aan het Spui. Soms wil ik niks aan mijn hoofd. Dan ga ik rondrijden met een audioboek aan. Soms wil ik bovenaards mooi. Dan ga ik naar een museum met beeldende kunst.

Er moet altijd wat te wensen overblijven, zeggen ze. Ik kan niet uitslapen. En dat wil ik soms zo graag. Of beter gezegd, wat ik wil is: uit mezelf wakker worden. Niet door de wekker, niet door een silhouet in het holst van de nacht met 'ik kan niet slapen', niet door de wasmachine, niet door trapgeloop, zelfs niet door de geur van koffie.

Nu ben ik geen goede slaper. Ik ben een snipperslaper. Dol op dutjes. Dat kan nog wat worden als ik echt oud word. Tussen vijf en zeven 's avonds slaap ik diep en prettig dromend. Helaas zetten de dutjes zich het hele etmaal door. En ja, ook in de etmalen dat ik overdag niet op bed lig. Zelden maak ik een nacht van meer dan zes uur. Dan vliegt er wel een vogel tegen het raam, kraakt het dak of gaat een kind naar de wc en klaar ben ik. Of het nu vijf uur 's ochtends is of net half twee. En daar is dan nog die wens: uit mezelf wakker worden.

De omstandigheden leken vanmorgen - na het opstaan - ideaal. Man van huis, kinderen allebei weer beter en op weg naar school, buurman naar 't werk en de glas-blik-papier-ophaler komt om de donderdag, maar zelden voor het middaguur. De wekker van de oudste had me gewekt en ik had zo goed mogelijk moeder gespeeld (Heb je al gepoetst? Hoeveel uur heb je ook alweer vandaag? Kijk eens op de klok!) terwijl mijn lichaam schreeuwde 'Horizontaal! Ogen dicht! Langzaam geluidloos .. wegzakken ...'.

De degelijke Vinex-woning in Deventer-buiten is een zegen. Boven hoor ik voordeurbel noch telefoon, autoverkeer is net ver genoeg en de kinderschare loopt door een ander straatje naar de scholen. Het zou een keer moeten kunnen. Om tien voor half negen gleed ik het bed weer in. En het lukte. O, bliss.