Hoera het was weer zussendag. En weer was het weer aangenaam en het gezelschap perfect. Ik was ditmaal degene die verrast werd. Na een fietstocht in het Loonse- en Drunense heidegebied togen we naar Tilburg. Het Scryption viel wat tegen. Toch echt een museum over het schrift en niet over het schrijven. Museum De Pont viel zeer in de smaak. In een oude wolfrabriek aanschouwden we moderne kunst en leerden via de audiotour over de circulaire beweging van de tijd en de herkenning die we ervaren door slow motion van rituele herhalingen. We waren vooral onder de indruk van het werk van Bill Viola. Ook dit museum voor moderne kunst voelt als een veilige haven met de boze buitenwereld op afstand.Tijd voor een trapistje. Een terras was niet snel gevonden. De winkels sloten en de bruis verdween uit de stad. Na nog wat snelle aankopen in een prachtige kinderboekwinkel ("U heeft alle drie het boekenweekgeschenk al?? Het is net drie dagen bezig!") mét bookcrossingloslaatpunt lieten we, buiten drinkend, Brabant aan ons voorbij komen. Ik was het niet eens zelf die verzuchtte: "Zoals ze hier praten, daarover geen misverstand, dat gaat natuurlijk alle perken te buiten."
Tilburg is niet fraai maar heeft wel wat, filosofeerden we op hoog niveau. Daarna vroegen we ons af wanneer we 'de bekende' nou tegen zouden komen. Dat overkomt ons alle drie nog wel eens, op onverwachte plaatsen. Maar wie kenden we nou helemaal in deze wereldstad? Alleen neef Peter, immers. En dat zou toch wel héél toevallig zijn.
La Vie en Rose is een heerlijk eettentje. Met op zaterdagavond live pianogepingel van Edith Piaf-werken. We kregen een mooi tafeltje aan het raam. Nog voor we de kaart bestudeerd hadden, werd zus A. op de schouder getikt. Hij woont aan de andere kant van de stad, en hij was hier voor de tweede maal in zijn leven, om met zijn schaakvrienden de wedstrijd van de dag na te spreken: neef Peter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten