Miserere nobis

Morgen zingt mijn koor de Hohe Messe van J.S. Bach. Het is een idioot koor. Tot de laatste repetitie geef je geen cent voor de kwaliteit en opeens springt er een vonk in ons midden. Als je nog kaarten kunt krijgen (en dat kun je), dan gewoon komen. Mooiste kerk van Deventer, klokke twee. En als je niet voor ons komt, kom dan voor het Orkest van het Oosten of één van de fraaiste alten, Margareth Beunders.

De Hohe Messe heeft mij de liefde voor Bach gebracht, ruim twintig jaar geleden. En niet alleen voor Bach. Ik stapte in het Utrechts Studenten Koor en Orkest en viel als een blok voor alles om me heen. De liefde voor de muziek was een warm bad waarin ik jaren heb gedobberd. De eerste hoboïst heette Nico. Intrigerend type dat knalrood werd als hij speelde. En hij speelde prachtig.
De aria met de alt, Qui sedes, wordt door de hobo begeleid. De eerste vier noten zijn de reden geweest dat ik hobo ben gaan spelen. Jarenlang heb ik met zeer veel plezier gespeeld. Toen bleek het niet te combineren met een huilbaby en is het prachtige instrument in de kast beland. Maar wie weet, ooit?

Mijn muzikaal hoogtepunt met de hobo was op de bruiloft van twee Uskieten. De kerkelijke inzegening werd opgeluisterd met delen uit de Hohe Messe. Ik mocht meezingen, maar ook een stukje meeblazen. Want het Sanctus kent drie hobo-partijen en er waren maar twee hoboïstenvrienden. Kolossaal moeilijk is het niet, maar wat heb ik een peentjes gezweet tussen al die 'echte' muzikanten. En na al die jaren is het dan toch even slikken als je ziet, dat het Orkest van het Oosten de derde hoboïst gewoon thuislaat. In ieder geval op de generale.

(De aria heb ik op de hobo nooit gespeeld, trouwens. Al na een paar lessen kwam ik erachter dat de F waarmee de eerste hele maat begint niet op een gewone hobo, maar slechts op een hobo d'amore voorkomt.)

P.S. 22/10/07 En alles kan verkeren. De alt deed me huilen van ontroering. Het meisjesboekwoord 'schreien' is nog het meest op z'n plaats. Verder ben ik het eens met de recensie.