In de trein (6)

De man met het vlezige rode gezicht doet me voor de derde keer binnen een minuut opschrikken. Hij zit op nog geen anderhalve meter voor me en hoest zo luid dat het pijn doet aan mijn oren. Zijn vlasblonde snor hipt nog wat na en hij buigt zich weer over zijn laptop. Ook het lijf van de vrouw naast me heeft ontdekt dat het herfst is. Haar hoest is minder hard, maar net zo frequent. Uit mijn toilettasje haal ik mijn oordoppen.

Mijn ogen houd ik dapper op de stapel papier voor me gericht. Ik lever een gevecht met de vlezigerd. Hij heeft zijn laptop bij binnenkomst bovenop mijn spullen laten vallen. "Hallo!" reageerde ik nauwelijks beleefd, maar wel duidelijk. Hij schoof z'n geval wat terug, maar bezet nog ruim de helft van het tafeltje aan het raam. Telkens als ik een bladzij omsla, schuift hij zijn spullen mijn kant op. Daarop duw ik zonder te kijken maar onmiskenbaar weer terug. Ik ben net zo kinderachtig als hij, maar tenminste stil.

Dan moet er gesnoten worden. Mijn buurvrouw doet het ladylike in een papieren zakdoekje dat ze na gebruik in haar eigen zak steekt. De territoriumbevechter haalt een stoffen zakdoek tevoorschijn, waarbij hij zijn buurvrouw een onwelkome por geeft. Het getrompetter komt dwars door mijn doppen heen. Ik ben zo dom op te kijken. Ik zie snotdraadjes aan de snor hangen voor hij die met de achterkant van zijn hand verwijdert. De smakgeluidjes die ik zijn lippen zie maken, hoor ik gelukkig niet.