Tale of a city

In 1977 was ik voor het eerst, in 1992 was ik er voor het laatst. Beide keren in oktober. De eerste keer ter ere van de 15-jarige trouwdag van mijn ouders en de laatste keer ondanks hun 30-jarige trouwdag. De laatste keer ging ik met de Kleine Johannes, het prachtige koor(tje) waar ik deel van uitmaakte en waar voor de gelegenheid mijn jongste zusje aan toegevoegd was. We gaven twee concerten in de lichtstad. Brachten Bach naar les banlieues.

Ik heb niet zo bar veel met Parijs. Een keer of acht was ik er, maar ik heb de stad nooit de kans gegeven me meer te bieden dan de standaard toeristische plekken. Waar ik genoot, maar die ik ook weer vergat. Misschien was ik morgen liever naar Londen gegaan, voor de tigste keer. De stad waar ik ooit twee weken was en liep en liep en liep. Misschien wel de garantie om verliefd te kunnen worden op een stad. Al helpen boekwinkels met boeken in een taal die je goed kunt lezen, mij ook. En mijn frans is nooit meer geworden wat het op het eindexamen geweest is.

Mijn mooiste Parijse herinnering is in de bus die de Kleine Johannes terugbracht naar huis. Nog maar net op weg, wilde de alto (zodra ik me zijn naam weer herinner zal ik 'm hier opschrijven) de dirigent en de groep bedanken dat hij mee had mogen doen. Hij had zijn solo's prachtig gezongen en in de bus bereidde hij ons een heerlijk toetje. De lichten werden gedempt en terwijl wij nog binnen de bebouwde kom in de file stonden zong hij Summertime van Gershwin, spatzuiver en gevoelig. Langs de zijruit gleed vanachter de hand van mijn zusje naar mijn schouder. Een knijpje was voldoende om dit moment voor eeuwig vast te houden.