Is een geheim nog een geheim als je het hebt gedeeld? Ooit was ik zo stom een geheim aan twee mensen tegelijk te vertellen. Binnen no time was het doorverteld. En de bron? Tja, de één wees naar de ander en de ander niet naar zichzelf. Nooit doen dus. Geheimen zijn er voor jezelf. Lekker toch, iets dat niemand van je weet?
Dat vindt blijkbaar niet iedereen. Er zijn hordes mensen met een zeer bezwaard gemoed. De aloude behoefte aan opbiechten, schoon schip maken, zal er ook wel mee te maken hebben. Op twee sites, een Amerikaanse en een Nederlandse, lees ik al een tijdje met de opgebiechte zondes mee. Elke zondag verse. Om te lachen, te gieren en te brullen. Soms om te bibberen en een enkele keer zeer verontrustend.
In the US of A larderen zo zo'n site natuurlijk met allerhande hulpdiensten, maar de bezoeker kan ook op de geheimen van anderen reageren. En er gaat kennelijk troost uit van iemand die zegt dat je het niet moet doen, zelfmoord plegen, omdat het leven zo mooi is. Ja, plattitudes en open deuren worden niet gemeden. En overduidelijk wordt ook dat, hier en overzee, de verwachtingen hoog gespannen zijn: we moeten liefdevol zijn, en sexy, en monogaam, en kinderrijk en creatief,en bloedmooi en oja, we zijn zelf ook nog iemand. Maar gelukkig valt er ook veel te lachen. Zoals bovenstaande kaart. Die angst herken ik. Al hoopte ik niet op de komst van HP deel zeven, maar van het WK voetbal of de eindexamenfeestjes.
1 opmerking:
Ik mag die briefgeheimen ook zeer graag lezen. Maar zou 't zelf nooit doen. Zo'n logje is al privé genoeg.
Een reactie posten