Tijd is niks. Hoewel we ons als kind, en ook later, eindeloos kunnen vergapen aan tijdbalken die laten zien dat de chimpansee om vijf voor twaalf en wij twaalf seconden voor middernacht op aarde zijn verschenen, weten we - ook van jongsafaan - dat tijd soms zo snel en soms zo langzaam gaat. En te vaak laten we ons leiden door wat 'op tijd' zou moeten: de trein, een kind krijgen, een testament maken. Er zijn van die momenten in het leven dat de tijd stil lijkt te staan, of, beter gezegd,dat we achteraf (wat grappig genoeg dan weer een tijdsaanduiding is) doorkrijgen dat de tijd vergleden is terwijl wij zeer druk waren met iets anders. Of nog beter gezegd: er is niet eens de verbazing over de tijd die vergleden is, nee, de verbijstering, die doorgaans als een warme parachute plotseling maar onontkoombaar over de ogen glijdt, betreft het feit dat naast het door jezelf beleefde nóg een wereld heeft bestaan, waarin de tijd gewoon is doorgegaan. En waarin, het ongeloof wordt alleen maar groter, geen besef lijkt van dat wat door jou beleefd is.Zo beviel ik op een zondag van mijn eerste kind. 's Avonds luisterde ik - nog klaarwakker van de adrenaline - in het ziekenhuis naar Het Oog, waarin aandacht voor de 65ste geboortedag van Anne Frank. Opeens was mijn kind op een tijdbalk vastgeprikt. De volgende dag bleek echter dat er in de kranten niets te lezen was over mijn nieuwe universum.
In tijden van rouw ben ik telkenmale verbaasd dat de wereld doordraait. Dat er in auto's getoeterd wordt als iemand met groen licht niet snel genoeg optrekt, dat er programma's als Kies je kluis worden uitgezonden en dat het er nog steeds toe doet dat de trein drie minuten later vertrekt.
Ook het grote genieten speelt zich af in een vacuum. De afgelopen 46 uur heb ik gereisd, uitmuntend gegeten, van goed gezelschap genoten, in een prima pension slecht geslapen en met 700 zielsverwanten het Requiem van Verdi ten gehore gebracht. Er blijkt nieuws te staan in de Metro en ook de kinderen hebben antwoord op de vraag Wat hebben jullie dit weekend gedaan? Kip gegeten.
4 opmerkingen:
Is het dan onderdeel van het "ouder worden" dat je steeds bewuster gaat leven, en dat daardoor de tijd steeds minder vaak door de vingers glipt?
(Just a thought...)
Helemaal vergeten, maarre... Wat vind je tot nu toe van 'Het verzuim van de dood'? (Ik zie dat je daar nu in aan het lezen bent) Heb het ook; ligt nog thuis te wachten totdat ik het nu-te-lezen-boek uitheb, dus ben nog niet verder gekomen dan de eerste zin (die ik overigens geniaal vind!).
Heb 'Alle namen' twee jaar geleden gelezen (jaja, met mijn beroep vond ik wel dat ik dat gelezen moest hebben) en was totally blown away! Prachtig!
En dan straks 'Het verzuim van de dood'. Ligt je alvast een tipje van de sluier op??
Niets relatiever dan tijd. Ik ging gisterochtend om kwart voor acht 's ochtends de deur uit en was om elf uur 's avonds terug. In de tussentijd heb ik zoals je weet mijn dag op dezelfde manier doorgebracht als jij, alleen op de tribune aan de overkant, bij de alten. Toen ik thuiskwam, had ik het gevoel dat je ook kunt hebben als je op vakantie bent geweest: alsof de meubels een beetje vreemd zijn geworden; je hebt even tijd nodig om weer contact te krijgen met je dagelijkse leven.
Dit was mijn negende Leidse Scratch en het zijn altijd topdagen geweest, maar zo'n gevoel als nu heb ik nog nooit ervaren.
Leuk je daar gezien te hebben; voor nu en nog eens :-)
Laten we er dan alsjeblieft maar voor zorgen dat het negatieve (maar realistische?) 'Life is what happens while making other plans' niet uitkomt. Maar zo te horen ben je goed bezig met het bewijzen van het tegendeel ervan.
Een reactie posten