Beton

In gedachten al in het beton gestort, dwaal ik langs kunstwerken…

Hoewel ze toen wij haar leerden kennen al in de tweede helft van de vijftig was, mochten we haar van jongs af aan Miep noemen. Dat was voor mijn zusjes en mij, met u en mevrouw opgevoed, nog niet zo eenvoudig. Onderling spraken we nog jaren gewoon over ‘mevrouw Radsma’. Het is een zeer creatieve vrouw die alle vormen van handarbeid in haar leven wel beoefend heeft. Ze gaf graag weg wat ze maakte en nog leuker vond ze het als ze andere aanstak met haar enthousiasme. Ze gaf, het liefst aan kinderen, privé-workshops (die toen nog lang niet zo heetten). Zo zijn mijn zusjes en ik zijn onder meer op emailleer-les geweest. Onder ons drieën zijn de handvaardigheden van hooguit één persoon verdeeld, maar we kwamen toch allen met sieraden thuis die we jaren gedragen hebben. Mijn moeder heeft naar haar voorbeeld heel wat muisjes van leer genaaid, die guitig uit een accubakje op de vensterbank kwamen gekropen. Ook heeft ze dankbaar de weefwerken van Miep in ontvangst genomen. Ik draag in warme winters en koele lentes met trots een witte sjaal die Miep ooit voor mijn moeder maakte.
Voor iemand met een spinnewiel, een weefgetouw, schilderreizen naar de Antillen, en tot twee jaar geleden een vaste plek in het atelier van het buurthuis, was het niet zo bijzonder om zich ook eens aan beton gieten te gaan wijden. In 1994, toen ze 76 jaar was, maakte zij voor Annette, Cécile en mij elk een kunstwerk. Ik was vooral verbijsterd door het materiaal. Glas, klei, marmer, dat kon ik me allemaal voorstellen, maar beton, dat was in mijn ogen toch meer voor viaducten of damwanden. Voor Miep zat in de materiaalkeuze geen gespreksonderwerp. De voorstelling die ze had vormgegeven, dat had haar mateloos geboeid en daar had ze veel van geleerd. Zij had besloten mijn zwangerschap onderwerp van haar werk te maken. Samen met de leraar had ze boeken bestudeerd waarin aanschouwelijk werd gemaakt hoe een vrucht van ruim 20 weken eruit zag. Ze heeft me later zelfs foto’s gegeven waarop ik kon zien hoe ze over zwangerschapsboeken gebogen zat. Helemaal nieuw voor haar, vertelde ze me.
En zo kwam ik in het bezit van een blok beton in de vorm van een appel, waaruit een hap van een kwart is genomen. En in die kwart is mijn nog ongeboren zoon zichtbaar. Het staat, inmiddels onder de algaanslag, in een hoek van de tuin en het is me zo dierbaar.

(foto: Jeroen)