Bella figlia dell'amore

Begin jaren negentig zond de Vara een serie uit over leven en werk van de componist Guiseppe Verdi. Leuke televisie met volop aandacht voor zijn prachtig pompeuse muziek. Mijn liefde voor Verdi werd geboren. Het einde van elke aflevering kwam te vroeg. Maar schitterend was de eindtune. Een tenor, in wie ik Luciano Pavarotti meende te herkennen, een mezzo en een sopraan zongen een terzet. Best zeldzaam, zo'n combi. Dat moest toch makkelijk te vinden zijn. De aftiteling, hoewel ellenlang, bood geen uitkomst. Ik besloot in de middagpauze bij het Nieuwegeinse filiaal van Staffhorst op zoek te gaan naar dit nummer. De jongen achter de balie had geen flauw idee waar ik het over had. Er restte mij dus weinig anders dan CD voor CD te luisteren in welke opera della vielieja del amore (mijn fonetische titel) te vinden was. Ik had geen geluk. Het koste me zeker een week om erachter te komen. Ook al mocht ik zelf de knopjes bedienen, erg snel ging het niet. Misschien waren niet alle opera's van Verdi op CD verschenen? Ik begon al hevig te twijfelen tot ik als allerlaatste Rigoletto ging beluisteren. En daar was 't! Nummer elf van de tweede CD. Geen groter genot dan uitgesteld genot. Con un detto sol tu puoi le mie pene consolar. Eén woord van jou slechts verjaagt mijn lijden.

Mijn absolute feel good nummer van deze opera is Ah! Veglia, o donna (nummer 9 op de eerste CD) waarin de Hertog van Mantua, de oude slechterik, zijn dochter Gilda toevertrouwt aan de zorgen van een Giovanna en Gilda haar liefde voor haar vader bezingt. Uiteindelijk is haar vader verantwoordelijk voor Gilda's dood. Ja, melodrama, mensen, een opera. Zo hoog en zuiver als June Anderson haar partij zingt, deels in solo, deels in duet met Luciano - ongezien op zijn best - Pavarotti: het is ongekend. Dit nummer zet ik vaak op repeat als ik in mijn "wat is het leven ongekend mooi"-stemming ben.

De pré-puberzoon met vriend hebben vandaag, midden in de voorjaarsvakantie, om twee uur nog niet geluncht. Ik besluit eens aardig te zijn en vraag of ze zin hebben in een tosti. "Ja, doe maar." Van gozertjes die je liefhebt en al kent vanaf het eerste begin of vanaf hun vijfde jaar kun je wel wat hebben. Tenslotte lijk ik vandaag eindelijk in mijn vakantiemodus te geraken. Zelf pas net in de kleren en Rigoletto al de hele dag schallend, ik geniet. Ham of kaas? "Maakt niet uit. Allebei." Ik zou Runescape ook interessanter vinden dan mijn moeder als ik twaalf was. Ai, brood op. Maar mijn humeur is onverwoestbaar. Terug van de bakker zet ik Anderson op repeat en speel eetcafé.

"Jongens, tosti's!"

Ze komen naar beneden denderen, kijken me zowaar aan, horen de muziek en mijn zoon zegt:

"We wisten niet wie er zong, jij of de CD."

Had ik al gezegd dat het leven ongekend mooi is?