Fenomeen

- Spreek ik met iemand van de Hennie Meijer- hulplijn?
- Daar spreekt u mee.
- Ik wilde u gisteren al bellen. Ik zocht de naam van een man die vroeger een radioprogramma presenteerde. Ik wist zeker dat ik het wist, maar kon er maar niet opkomen.
- Dan bent u bij ons aan het goede adres, mevrouw.
- Ons koor had een repetitiezaterdag en opeens moest ik weer aan het programma denken. Geen flauw idee waarom eigenlijk. O ja, ik had het met Anneke over de CD van de Jahreszeiten en waarom ik die van Gardiner in bestelling heb. Doet er niet toe. En toen kregen we het over Discotabel. Zo heette dat radioprogramma. Kent u het?
- Moment, ik pak even een pen die schrijft. U zoekt een presentator?
- Een Friese naam, dat wist ik bijna zeker. Ik hoorde zelfs zijn stemgeluid weer! En ik wist ook dat zijn naam te verbasteren was. Voor- en achternaam omdraaien en dan bleek hoe geweldig hij was. Want dat was hij. Ongelooflijk wat die man van muziek weet. Of wist. Geen idee of hij nog bestaat.
- Welke bronnen heeft u al geraadpleegd?
- De dirigent wist wie ik bedoelde, maar hij kon er ook niet opkomen. En twee koorleden aan wie ik het vroeg ook niet. Dat komt u zeker ook bekend voor?
- Inderdaad. Een Hennie Meijer wordt vaak gedeeld met anderen.
- Ik had mijn sms-man wel kunnen benaderen, maar die is te jong voor dit soort vragen.
- Heeft u al op internet proberen te zoeken?
- Ja, uiteindelijk wel. Bloedirritant, als je weet dat je het weet, maar je komt er maar niet op. Diskotabel vond ik al snel op het internet. Met een k schrijf je het. Lelijk! Maar makkelijk vinden hoe die presentator van meer dan twintig jaar geleden heette, ho maar.
- Presentator uit de jaren tachtig van het radioprogramma Diskotabel met een waarschijnlijk Friese naam die te verbasteren is tot een karakterbeschrijving? Vat ik het zo goed samen?
- Sietse. Ik wist gisteren zeker dat zijn voornaam Sietse was. Ik ging ermee naar bed en ik stond er mee op. Maar nog steeds niets. Ik moet vriendin L. bellen, bedacht ik toen ik vanmorgen in bad zat. Die weet het zeker. En toen opeens schoot zijn naam me te binnen!! Waarom lacht u?
- Dat maken we zo vaak mee. Het voornemen ons te bellen is vaak al voldoende.
- Precies. En daarom wil ik u bedanken. Want ik had de hulplijn nog achter de hand. En daarom bleef ik graven in mijn eigen geheugen. Want het liefst wil je er toch zelf opkomen, hè?
- Heel begrijpelijk. Wij zijn het laatste redmiddel. En dat zijn wij graag. En hoe luidt de naam ...
- Bedankt, nogmaals. Tot een volgende keer!
- ... als ik vragen mag?