Aagje leest mee (3)

Aagje was moe en had eigenlijk niet zoveel zin in lezen. Tenminste, wel zin in lezen, maar dan alleen haar eigen boekje. Het boekenweekgeschenk was nog niet gesnoten. Maar zo'n leuke veertiger naast zich, met laptop, die kon ze toch niet ongemoeid laten. Aagje herkende een frivool lettertype, begluurde de layout, stal met een blik een enkele zin. Hier was maar één conclusie te trekken. Naast haar werd een roman geschreven!

De laptop stond op zijn - what's in a name - schoot en was een ietsje van Aagje gedraaid. Toch niet om pottenkijkers buiten te sluiten? De titel van de roman, of van het hoofdstuk, was jaloersmakend fraai. En plotseling voelde Aagje compassie. Hoe moest het voelen, scheppend bezig zijn en dan betrapt te worden, je prachtige boektitel al op een weblog te lezen? Een weblog dat de laatste dagen door honderden per dag wordt bezocht? (Maar daarover misschien later.) Deze reiziger zou ze ongemoeid laten. Omdat hij een romanschrijver is, ja, zo hypocriet is Aagje al geworden.

Ze zou hooguit vertellen dat de titel uit drie woorden bestaat, waarvan de laatste tussen haakjes. Aagje zit nog steeds te peinzen, maar kan zich geen andere boektitel met haakjes voor de geest halen.

Dan staart de man een paar minuten naar een witte pagina en sluit het document af. Hij opent een document wat er uitziet als gewoon werk. Is hij dan toch (maar) een marketing strateeg? 't Is in ieder geval een Belg, leert Aagje thuis, de bedrijfsnaam googelend. Ze vindt zelfs een foto.

Naast een romanschrijvende Belg te hebben gezeten op de dag dat Hugo Claus overlijdt, dat vindt Aagje achteraf wreed geluk.