Ik wilde als kind klarinet spelen. Braaf doorliep ik de AMV-klasjes en leerde ik de blokfluit kennen. Toen we naar de stad verhuisden, ik was inmiddels 10 jaar oud, moest het er echt van komen. Maar nee, een wachtlijst. Daar stond ik op en daar bleef ik op staan. Inmiddels speelde ik ook alt- en tenorfluit, maar de klarinetwens bleef bestaan. En zo ook de wachtlijst. Tot het mijn moeder te gortig werd en wij op een regenachtige middag naar het andere eind van Den Haag togen. Daar troffen wij een particuliere leraar klarinet, die juist twee jongens instrueerde. Hij hoorde mijn moeder aan, vroeg mij over mijn onderlip te blazen en sprak “een prima dwarsfluitmond”.Het is dertig jaar later en mijn jongste speelt basgitaar. De voorspeelavond op de muziekschool is er een van basgitaristen en drummers samen. In amper twee uur passeren ruim dertig cursisten de trommelvliezen. Het is een plezierige avond. Door het even ontroerende als a-ritmische stokgezwaai en gepluk van de jongsten aan het begin van de avond, en door de pubers die met vier gitaren staan te jammen. Ik deel verbazing over de podiumbevolkers met man en zonen, maar krijg geen gehoor. Dan dit platform maar gebruikt: niet één meisje speelde basgitaar of drum. Waarom?
Ik ging op mijn zestiende alsnog trompet spelen. En later hobo. Het is allemaal goed gekomen met mij, muzikaal gezien. Toch knaagt die klarinet nog wel eens. Zit er vandaag ook een zusje een beetje treurig achter haar harp of piano, dromend van versterker of stokjes?
4 opmerkingen:
Goh, mijn laatste blogje wordt gesierd door een klarinet. De bespeler die ik ken is inmiddels directeur van het Nederlands Philomonisch.
Zie: http://coppicoppi.blogspot.com/2008/03/vertrouwde-naam.html
Zelf speelde ik ook -zonder succes- ooit hobo. Dat was toch de sophisticated versie van de klarinet. Ooit een klarinet in de Matthaus horen inzetten op een 'ich will bei meinem Jesu wachen'? Nou dan!
Fijn om te weten dat ik niet alleen sta in mijn verlangen naar de klarinet.
Dezelfde weg als jij bewandeld: eerst blokfluit, sopraan en alt.........maar uiteindelijk bleef ik verlangen naar de klarinet. En als ik de klank van de klarinet hoor tijdens een concert komt mijn verlangen weer boven drijven.......Een vriend van mij heeft een klarinet aangeschaft, doet er (nog) niets mee, en elke keer als ik bij hem ben, vraag ik: mag ik even vasthouden, blazen misschien..........En ja dat mag.
Tja, op mijn 47ste nu nog met klarinet beginnen????????????
En waarom heb jij trompet gespeeld als je eigenlijk een klarinet wilde spelen?
Ik heb ook zo'n dwarsstraat bewandeld met een dwarsfluit. Alleen al de spartaanse houding waarin ik de dwarsfluit moest vasthouden, (omhoog! omhoog!) deed de liefde voor de dwarsfluit snel verdwijnen. Ook een saxofoon ooit vastgehouden en geblazen bij mijn buurmeisje.......wel mooi geluid, maar te zwaar in gewicht voor mij (ook voor mijn nek). De klarinet zou dan toch de echte ware voor mij zijn, blijf ik dromen.
J@cq
@j@ck: ik vind inmiddels de klarinet niet zo mooi meer, misschien op mijn zestiende ook al niet genoeg. Of misschien was er voor trompet geen wachtlijst?
Maar, serieus: als je zin hebt om een instrument te leren spelen. Gewoon doen! Het eerste jaar is doorzetten, en daarna is het alleen maar leuk.
dit geldt toch niet alleen voor een muziekinstrument? ook om te gaan studeren, bijvoorbeeld voor, ik noem maar eens wat, schrijver :-), ben je nooit te oud
Een reactie posten