Het toneel op

Wat was het weer heerlijk om het marmer van Keizersgracht 105 te beklimmen. In de mooiste zaal van het gebouw met tien andere aspirantschrijvers bekwamen we ons de komende weken in het schrijven van toneelteksten. Ja, natuurlijk was ik onder indruk van wat de anderen al hebben gedaan en doen rondom het toneel. En, ja, ook natuurlijk, ik had de bibbers toen ik de eerste proeve van bekwaamheid mocht voorlezen. Even zo goed helemaal te gek dat we anderhalf uur na binnenkomst allen onze eerste mono- of dialoog al hadden geschreven.

Feedback krijgen is winst, mits het goed gebeurt. En leraar Jan kan het. "Jouw stukje is een prima aanleiding op het over het volgende te hebben ...". Een klasse-introductie op een lesje verbeterpunten. Die onthoud ik!

Grappig genoeg was het commentaar identiek op mijn eerste huiswerk van proza en dat van poëzie. Wat wil je nu precies zeggen? Te ingewikkeld, teveel plots, tikje absurd wellicht? Ik wist het en had er weer aan moeten denken. In mijn angst welke lezer dan ook te onderschatten schrijf ik compact en prop van alles in een paar zinnen. En begrijp gerust niet wat ik geschreven heb, dan kan ik daarna nog alle kanten op.

De eerste toneelles is binnen: dat hoort meer bij film. Dan kun je immers met de camera zorgen dat de kijker exact dáár is waar je 'm hebben wil en precies zo groot in beeld krijgt wat gezien moet worden. Bij Toneel is het zaak op te zoeken wat lang mag duren. En dat dan vervolgens krachtig en met geen woord teveel, vanzelf.

Dat kan nog een hele kluif worden voor dit meisje dat de natuurbeschrijvingen van Couperus doorbladert, menig mop verpest door halverwege de clou te raden en dat de afstandsbediening van de televisie nog nooit uit handen heeft gegeven.

Gelukkig heb ik twee wijze lessen van vorig cursussen op virtuele tegeltjes staan:

"Waar je weerstand zit, daar zit ook schrijfkracht" en

"Geen verhaal zonder conflict"

En garde!