Met open mond

Weinig zo heerlijk als vol bewondering zijn voor mensen die kunnen wat jij zelf bij lange na niet presteert, maar wat je o zo prachtig vindt om naar te kijken. Voor mij is dat het programma De Vloer Op. Onder leiding van Peter de Baan gaan 's Neerlands topacteurs en -actrices een potje staan improviseren. Ze krijgen een opdracht en ze krijgen het podium. En ga je gang maar.
De opdrachten zijn verukkelijk ingenieus, daar begint het al mee. Mirjam, jij bezoekt voor het eerst in tien jaar je in Libanon als militair invalide geraakte vader. Je gaat hem vertellen dat je F16 piloot wordt. Morgen begint je eerste missie. Of, zoals gisteren, werkelijk te bizar voor woorden, een opdracht die zelfs bij de actrice een Nou, Peter! ontlokte: Je bent bij de gynacoloog geweest en die heeft maden in je eierstokken ontdekt. Dat kan alleen komen door sex met dieren of sex met lijken. Je bent thuis en je man komt thuis van zijn werk op het mortuarium.
De aangewezen spelers stappen tussen het publiek uit, kuieren naar de requisieten, trekken wat aan of zetten wat op, en beginnen. In die halve minuut tussen opstaan en het eerste woord moet het ratelen dat het een aard heeft, tussen die twee keer twee oren. Ze hebben immers niks dan hun eigen fantasie: er is nog geen verhaal, geen script, geen plot. En niet alleen moeten ze dat zelf verzinnen, dat moet ook nog eens met z'n tweeën, of soms zelfs gedrieën.
Meesterlijk is om te zien hoe ze geven - ontvangen - terugkaatsen - zoeken - de ruimte krijgen - terugspelen - tot een climax laten komen - de ander laten schitteren - en bijna nooit moet hun verhaal een oplossing krijgen door het Tot hier! van Peter de Baan.
Naast een onbeschrijflijk talent en een grote kennis van het klassieke toneelrepertoire schuilt het succes in de samenwerking en het de vloer gunnen aan de ook getalenteerde en onderlegde medespeler. Je zou er potjedorrie nog een les uit kunnen leren voor je eigen werkvloer.