Na een uurtje te hebben staan kijken naar het uitladen van het schip mag ik zelf de m/s Prinsesse Ragnhild oprijden. Het uitrijden van de auto's was langzaam gegaan. Dan eens twee wagens, een enkele keer drie, na een tijdje weer een enkele, zo hadden we de boel van de boot zien komen. Ik zie om me heen nog één auto waarin een vrouw achter het stuur met een man naast zich. In z'n één schuif ik achter een dikke Mercedes over het ribbelmetaal. De mannen in gele hesjes zijn onverbiddellijk: naar rechts worden wij gewezen. Mercedes verdwijnt als door tovenarij. Dan duik ik zelf naar beneden. Scherp draaien. Het wordt krap nu. Verder manouvreren tussen witgesausde wanden, luchtkokers en roodbebiesde palen. Wat veel krassen op de muur! Nog een keer steil naar beneden en weer aan de voet van de smalle ijzeren plank een scherpe draai. Waar eindigt dit? In een plek in de hoek met mijn neus op drie centimeter van een gebutste koker. Rechts is genoeg ruimte om uit te stappen. Mijn stoel naar achteren schuiven is geen optie als zich daarachter twee slaapzakken en een bal bevinden. En zo'n pook zal ook niet even opzij gaan.Als brandend maagzuur komt de gedachte gedurende de hele reis omhoog: hoe kom ik in vredesnaam die boot weer af?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten