O, Julia, Julia! Wherefore art thou Julia?

Mijn bekentenis van een paar dagen geleden had een onverwacht staartje. (Vergeef me de lompe woordspeling.) Er viel een anonieme brief op de mat. De keurig beschreven envelop, compleet met volledig en juiste naam en adres nam de zorg weg dat ik hier te doen had met een gevaarlijke gek. Toch was ik niet geheel gerust. Want de afzender zei mij niets.
De moeder van Julia. Welke Julia? Ik ken een Julia, en ook haar moeder, maar die moeder heeft nog twee kinderen en die zou ze dan toch ook op de kaart schrijven. En zelf wilde ik mijn oudste dochter wel Julia noemen. Maar hoe wist de steller van deze kaart dat? En zou ik in dat geval niet zelf de schrijver zijn?
Wilde iemand mij duidelijk maken dat ze meeleest en dat ze een (verse?) dochter heeft, genaamd Julia? Ik meende in het handschrift iets te herkennen. Kwam dit van mijn uit het oog verloren jeugdvriendinnetje Itis? En als ik het nu eens op mijn blog zou schrijven, dan zou zich toch wel vanzelf melden? Ik sliep er een nachtje over.

Ik besluit mijn schrijfmaatje/redacteur eens een sms'je te sturen. Ken jij een moeder van Julia? En terwijl ik mijn duimen over de toetsen laat roffelen valt het kwartje. Maatje zelf schreef een verhaal over een moeder met psychose voor dode dieren. Minder spannend dan stiekem gehoopt. Minder creepy dan stiekem gevreesd. Onverwacht en origineel en daarom openlijk zeer gewaardeerd.